Došao Aca na čas violine. Otvara kofer, kad unutra - puška!
- A bre dete, koje si toj doneja! Toj bre automat! Vika učitelj.
- Lele, pomešaja sam koferi! Al će bude cirkus kad tatko upadne u banku!
- A bre dete, koje si toj doneja! Toj bre automat! Vika učitelj.
- Lele, pomešaja sam koferi! Al će bude cirkus kad tatko upadne u banku!
Gleda Rus državnu TV i na vestima čuje da je u Sibiru minus 55°C.
Naravno, ne veruje vestima.
- E, baš ću da zovnem brata koji tamo živi, da proverim:
- Reci mi brate molim te, koliko je stepeni kod vas ?
- Ček' da pogledam. tu negde oko -35°C, zašto pitaš ?
- Pa ovi na TV lažu, kažu u da je -55°C.
- A, pa, to je možda napolju!
Naravno, ne veruje vestima.
- E, baš ću da zovnem brata koji tamo živi, da proverim:
- Reci mi brate molim te, koliko je stepeni kod vas ?
- Ček' da pogledam. tu negde oko -35°C, zašto pitaš ?
- Pa ovi na TV lažu, kažu u da je -55°C.
- A, pa, to je možda napolju!
ПЕТАК У ВРАЊЕ
Петак је вече,
паднаја си је мрак,
на штикле се качујев да буде подугачак крак,
не марив што мож да литнев крации на равно,
а камоли уз басамаци.
Набадав по центар,
прерипујев рупе,
хеланке се целе увукле у дупе,код пошту док се другарица чека,
у стакла се огледује,
мисли риба је нека.
На другарицу из Доње Врање ноге отпаднале,
морала да се пресобује у сандале,
те гу јадна,
одоздол трчи,
сисе неје могла повише да испрчи,
Другарице сд су се нашле,
па једн круг по центар зашле.
Хајбери је пун, нема место,
па кроз Бранкову проодив често.
Још малка једанаес ће бидне,
време да се у Холивуд отидне.
Там од апарат немој си се крија,
ако се не сликаш ко да неси бија,
Рибо, избаци сисе,
напући устанеси убава, жеља ти пуста.
Сд гледаш кој је све унутра,
а лајкови ће збираш сутра.
Важно је кој је дошја с кога не се дзвери около,
молим те ко Бога.
Која је што навукла,
главна је тема,
ко музика у дискотеку да нема.
А сваки пут исте фаце,
све лавице,
тигрице и маце...
Ајде оне,
него мушки кад позирав исти тренутак ме изнервирав.
Разни фенсери, мачо-мени и бајекој је по заулав не се знаје...
После фајронт време да се дома иде,
кој те довезе немој комшије да виде...
Dr Laza Paču
Dr Laza Paču
Ovo pišem zbog mlađih generacija, da ne pomisle da u ovoj propaloj državi, koju su uništili tajkuni i političari, nikad nije bilo normalnih ljudi.
Zamislite Srbiju, bez dugova, kredita, kako pozajmljuje drugim državama pare, a dinar je jača valuta od skoro svih moneta u svetu? Nemoguće?
Eeeee, rođaci, to je istina, takva je bila Srbija.
Davnih dana, početkom dvadesetog veka, odnosno u periodu 1900-1915-te godine, ministar finansija je bio jedan doktor, Laza Paču. Čovek koji je uveo najveći porez u istoriji Srbije, ali i zaštitio dinar zlatnom podlogom.
Priznavao je samo novac sa zlatnom podlogom. Čak i u vreme Balkanskih ratova, nije dopustio da ima deficit u budžetu - što je slučaj nezabeležen u istoriji bankarstva i istoriji ratovanja.
Kada je Austrougarska zatvorila granice za srpsku robu (tzv.carinski rat) i kad su svi očekivali kolaps srpske privrede jer je 90% srpskih proizvoda išlo u crno-žutu monarhiju, Laza Paču je vešto otvorio nova tržišta, povećao izvoz za 100% i samo te godine doneo Srbiji 200 miliona dinara u zlatu!
Uveo je carinu koja štiti domaću privredu i nastavio državni monopol strateških firmi (kao danas u Telekomu, Industriji duvana, Eletrodistribuciji i još mnogo toga što smo prodali lopovima).
Dr Laza Paču je bio neverovatno pošten i štedljiv čovek. Uzeti tuđe, pogotovo zavući ruku u državnu blagajnu, za njega je bio smrtni greh.
Ukinuo je sve privilegije za koje je smatrao da štete Srbiji. Svi koji bi nešto pokušavali po tom pitanju, naišli bi na zatvorena vrata - od ministra do kralja!
O kakvom se domaćinu radilo kaže sledeća priča:
Kralju Petru Prvom trebalo hitno 200.000 dinara. Poslao je sekretara kod Laze da mu se isplati unapred od plata za kralja. Laza sasluša sekretara i kaže: NE može! Sekretar zgranut poviče da je to za kralja, a Laza mu mrtav ladan reče:
"Umre kralj, ne daj Bože, a smrtan je ko svi mi. Ko će da vrati dug državi? Zna se, Laza! Ili političari nateraju kralja da abdicira. Ko će da plati? Opet Laza. Nego brate, da mene ne bi bolela glava, idi ti u Kreditnu zadrugu, oni daju zajam. Znam da si pošten čovek, biću ti žirant na menici, kod njih uzmi 200.000 dinara. Ovde ne može. I kvit!"
Sekretar nalevo krug i ode kod kralja, koji se nasmeja i ode po kredit u banku.
U šezdesetoj godini, 1915., legendu srpskih finansija je izdalo srce, pošto je čuo da je ministar vojni zaključio zajam u Engleskoj bez njegovog znanja. Na tu vest je samo izustio: "Gotovo je sa našom ustavnosti!".
Zato rođaci, batalite propagandu i prenemaganje ko ima kakvu diplomu, kakav mu je raspored krvnih zrnaca i slična sranja. Bagra je bagra, a mi tonemo sve dublje.
Ovo pišem zbog mlađih generacija, da ne pomisle da u ovoj propaloj državi, koju su uništili tajkuni i političari, nikad nije bilo normalnih ljudi.
Zamislite Srbiju, bez dugova, kredita, kako pozajmljuje drugim državama pare, a dinar je jača valuta od skoro svih moneta u svetu? Nemoguće?
Eeeee, rođaci, to je istina, takva je bila Srbija.
Davnih dana, početkom dvadesetog veka, odnosno u periodu 1900-1915-te godine, ministar finansija je bio jedan doktor, Laza Paču. Čovek koji je uveo najveći porez u istoriji Srbije, ali i zaštitio dinar zlatnom podlogom.
Priznavao je samo novac sa zlatnom podlogom. Čak i u vreme Balkanskih ratova, nije dopustio da ima deficit u budžetu - što je slučaj nezabeležen u istoriji bankarstva i istoriji ratovanja.
Kada je Austrougarska zatvorila granice za srpsku robu (tzv.carinski rat) i kad su svi očekivali kolaps srpske privrede jer je 90% srpskih proizvoda išlo u crno-žutu monarhiju, Laza Paču je vešto otvorio nova tržišta, povećao izvoz za 100% i samo te godine doneo Srbiji 200 miliona dinara u zlatu!
Uveo je carinu koja štiti domaću privredu i nastavio državni monopol strateških firmi (kao danas u Telekomu, Industriji duvana, Eletrodistribuciji i još mnogo toga što smo prodali lopovima).
Dr Laza Paču je bio neverovatno pošten i štedljiv čovek. Uzeti tuđe, pogotovo zavući ruku u državnu blagajnu, za njega je bio smrtni greh.
Ukinuo je sve privilegije za koje je smatrao da štete Srbiji. Svi koji bi nešto pokušavali po tom pitanju, naišli bi na zatvorena vrata - od ministra do kralja!
O kakvom se domaćinu radilo kaže sledeća priča:
Kralju Petru Prvom trebalo hitno 200.000 dinara. Poslao je sekretara kod Laze da mu se isplati unapred od plata za kralja. Laza sasluša sekretara i kaže: NE može! Sekretar zgranut poviče da je to za kralja, a Laza mu mrtav ladan reče:
"Umre kralj, ne daj Bože, a smrtan je ko svi mi. Ko će da vrati dug državi? Zna se, Laza! Ili političari nateraju kralja da abdicira. Ko će da plati? Opet Laza. Nego brate, da mene ne bi bolela glava, idi ti u Kreditnu zadrugu, oni daju zajam. Znam da si pošten čovek, biću ti žirant na menici, kod njih uzmi 200.000 dinara. Ovde ne može. I kvit!"
Sekretar nalevo krug i ode kod kralja, koji se nasmeja i ode po kredit u banku.
U šezdesetoj godini, 1915., legendu srpskih finansija je izdalo srce, pošto je čuo da je ministar vojni zaključio zajam u Engleskoj bez njegovog znanja. Na tu vest je samo izustio: "Gotovo je sa našom ustavnosti!".
Zato rođaci, batalite propagandu i prenemaganje ko ima kakvu diplomu, kakav mu je raspored krvnih zrnaca i slična sranja. Bagra je bagra, a mi tonemo sve dublje.
Zašto treba da putujete?
1. Uživanje u lepim stvarima
Ovo i nije neka mudrost. Većina ljudi voli da vidi i da uživa u lepim mestima. Za neke, sasvim je dovoljno da odu do obližnjeg mesta ili da naprave kratak odmor, često i da posete isto mesto u kome su već bili, a da u ostalim putovanjima uživaju preko Google-a. Ipak, neuporedivo je lepše videti svet svojim očima. Veliku sreću donosi lično uživanje satima u moru, stajanje na vrhu planine, divljenje sjajnim građevinama, posmatranje životinja u prirodi, oduševljavanje drevnim ruševinama…
2. Razbijanje kalupa
U ljudskoj prirodi je da želimo da budemo bezbedni. Izvesnu sigurnost i utehu nalazimo u svakodnevnim navikama, u rutini, u odlasku u istu prodavnicu, istim putem idemo do posla, jedemo istu hranu, gledamo iste televizijske programe i tako dan za danom. Kada otputujemo, makar i na kratko, a posebno ukoliko putovanje traje duže, prisiljeni smo da promenimo našu svakodnevnu rutinu. Na ovaj način otkrićete da postoji mnogo načina na koje možete da uradite svakodnevne, obične stvari. Možda otkrijete stvari koje vas čine srećnim i uz malo promena, bolji način kako da živite svoj život kod kuće…
3. Izazov
Putovanje je izazov. Kretanje kroz novi grad, drugačija kultura, komunikacija sa ljudima čiji jezik ne govorite, udaljenost od prijatelja i porodice, sticanje novih prijatelja, pokušaj da se ne izgubite u „džungli“ – sve su to veliki izazovi. Ali izazovi su uzbudljivi! Njihovo prevazilaženje će vas učiniti ne samo jačim nego će vam doneti i veliku radost kada znate sa čime ste se sve izborili…
4. Učenje koje nema kraja
Putovanje je obrazovanje. Želeli vi to ili ne, obilazak ili život na nekom drugom mestu, otkrivanje novih kultura, neprestano vas uče nečem novom. Naučićete neke nove običaje, nešto novo o okruženju i istoriji. Možda uspete da savladate i po koju reč stranog jezika, savladate nove kulinarske veštine, naučite novi sport ili jednostavno vidite drugačiji način gledanja na život. Neke ideje će vam biti kontradiktorne, neke će biti skandalozno drugačije od onoga čemu su vas učili kod kuće… ali naučićete nešto novo! Šta više, nove ideje će dovesti do stvaranja još novih ideja…
5. Avantura i gubitak sigurnosti
Život ispunjen putovanjima je pun avantura. Ovde ne mislimo na skakanje sa padobranom ili bandži džamping, jer to možete raditi i kod kuće. Kada otputujete sve postaje avantura. Jednostavne stvari poput prevoza lokalnim autobusom, obilazak udaljenog seoceta ili probanje nepoznate hrane podižu adrenalin i proizvode hormone sreće. Gubitak sigurnosti može da izgleda zastrašujuće, ali postoji nešto neverovatno uzbudljivo u dolasku u novo, nepoznato mesto, istraživanja neke nove četvrti grada ili pijace, pronalaženje najboljeg pogleda i dolazak do mesta za koje ćete poželeti da ga ponovo posetite.
6. Priče, ljudi i uspomene
Ovo ne možete da izbegnete. Kada putujete, upoznaćete toliko različitih i zanimljivih ljudi, meštana, stranaca i putnika poput vas. Sa nekima ćete razmeniti samo osmeh, neki će vam biti prijatelji tokom petosatnog putovanja autobusom, a neki će vam možda postati prijatelji i za ceo život. Svaki susret ima svrhu da vam donese neku radost. Što više putujete, upoznajete više ljudi, vidite više stvari, stičete veće iskustvo i gomilate priče koje ćete deliti sa drugim ljudima. Skupiće se vremenom toliko priča da ćete moći da napišete knjigu ili da o njima govorite satima. A sećanja će uvek izmamiti osmeh na vašem licu i pratiće vas ceo život…
7. Inspiracija
Ako ikada posumnjate u sebe – otputujte. Imajte velike snove, sledite srce, tražite nove izazove, krećite se kroz nepoznate zemlje i prikupljajte iskustva jer ćete osetiti veliku ličnu satisfakciju. Inspirisaćete se, jer ćete znati za šta ste sve sposobni. Verovaćete svojim željama. A inspirisaćete i druge jer ćete jednostavno pokazati da je moguće ići za svojim željama i snovima – i da je to moguće za svakog od nas!
Ovo i nije neka mudrost. Većina ljudi voli da vidi i da uživa u lepim mestima. Za neke, sasvim je dovoljno da odu do obližnjeg mesta ili da naprave kratak odmor, često i da posete isto mesto u kome su već bili, a da u ostalim putovanjima uživaju preko Google-a. Ipak, neuporedivo je lepše videti svet svojim očima. Veliku sreću donosi lično uživanje satima u moru, stajanje na vrhu planine, divljenje sjajnim građevinama, posmatranje životinja u prirodi, oduševljavanje drevnim ruševinama…
2. Razbijanje kalupa
U ljudskoj prirodi je da želimo da budemo bezbedni. Izvesnu sigurnost i utehu nalazimo u svakodnevnim navikama, u rutini, u odlasku u istu prodavnicu, istim putem idemo do posla, jedemo istu hranu, gledamo iste televizijske programe i tako dan za danom. Kada otputujemo, makar i na kratko, a posebno ukoliko putovanje traje duže, prisiljeni smo da promenimo našu svakodnevnu rutinu. Na ovaj način otkrićete da postoji mnogo načina na koje možete da uradite svakodnevne, obične stvari. Možda otkrijete stvari koje vas čine srećnim i uz malo promena, bolji način kako da živite svoj život kod kuće…
3. Izazov
Putovanje je izazov. Kretanje kroz novi grad, drugačija kultura, komunikacija sa ljudima čiji jezik ne govorite, udaljenost od prijatelja i porodice, sticanje novih prijatelja, pokušaj da se ne izgubite u „džungli“ – sve su to veliki izazovi. Ali izazovi su uzbudljivi! Njihovo prevazilaženje će vas učiniti ne samo jačim nego će vam doneti i veliku radost kada znate sa čime ste se sve izborili…
4. Učenje koje nema kraja
Putovanje je obrazovanje. Želeli vi to ili ne, obilazak ili život na nekom drugom mestu, otkrivanje novih kultura, neprestano vas uče nečem novom. Naučićete neke nove običaje, nešto novo o okruženju i istoriji. Možda uspete da savladate i po koju reč stranog jezika, savladate nove kulinarske veštine, naučite novi sport ili jednostavno vidite drugačiji način gledanja na život. Neke ideje će vam biti kontradiktorne, neke će biti skandalozno drugačije od onoga čemu su vas učili kod kuće… ali naučićete nešto novo! Šta više, nove ideje će dovesti do stvaranja još novih ideja…
5. Avantura i gubitak sigurnosti
Život ispunjen putovanjima je pun avantura. Ovde ne mislimo na skakanje sa padobranom ili bandži džamping, jer to možete raditi i kod kuće. Kada otputujete sve postaje avantura. Jednostavne stvari poput prevoza lokalnim autobusom, obilazak udaljenog seoceta ili probanje nepoznate hrane podižu adrenalin i proizvode hormone sreće. Gubitak sigurnosti može da izgleda zastrašujuće, ali postoji nešto neverovatno uzbudljivo u dolasku u novo, nepoznato mesto, istraživanja neke nove četvrti grada ili pijace, pronalaženje najboljeg pogleda i dolazak do mesta za koje ćete poželeti da ga ponovo posetite.
6. Priče, ljudi i uspomene
Ovo ne možete da izbegnete. Kada putujete, upoznaćete toliko različitih i zanimljivih ljudi, meštana, stranaca i putnika poput vas. Sa nekima ćete razmeniti samo osmeh, neki će vam biti prijatelji tokom petosatnog putovanja autobusom, a neki će vam možda postati prijatelji i za ceo život. Svaki susret ima svrhu da vam donese neku radost. Što više putujete, upoznajete više ljudi, vidite više stvari, stičete veće iskustvo i gomilate priče koje ćete deliti sa drugim ljudima. Skupiće se vremenom toliko priča da ćete moći da napišete knjigu ili da o njima govorite satima. A sećanja će uvek izmamiti osmeh na vašem licu i pratiće vas ceo život…
7. Inspiracija
Ako ikada posumnjate u sebe – otputujte. Imajte velike snove, sledite srce, tražite nove izazove, krećite se kroz nepoznate zemlje i prikupljajte iskustva jer ćete osetiti veliku ličnu satisfakciju. Inspirisaćete se, jer ćete znati za šta ste sve sposobni. Verovaćete svojim željama. A inspirisaćete i druge jer ćete jednostavno pokazati da je moguće ići za svojim željama i snovima – i da je to moguće za svakog od nas!
Natural Treatment And Disposal Of Fat Tissue-What Are Lipomas?
Adipose tissue is an outgrowth of the skin and can occur anywhere on the body. It’s made up of accumulated fat cells. Usually, it’s just an aesthetic problem that can’t affect your health.
The fatty tissue is produced unnoticeably and without pain except in certain cases (lipoma). It mostly occurs in people older than 40 years, but there is no rule and it can even occur in children
Usually fatty tissue appears on the head, hands, back, nek, legs and other parts of the body. Doctors advise surgical removal of fatty tissue with a routine operation that doesn’t last longer than 30 minutes.
For those who still don’t want to go under the knife, we present a recipe for natural treatment and removal of fatty tissue.
Recipes for getting rid of fat the natural way:
The recipe that has helped many people is very simple. You only need flour and honey. Make a mixture with the flour and honey that is 1cm thick and big enough to cover the whole fatty area.
The resulting mixture should not be too sticky. Apply the mixture over the area and fixture it with paper gauze to avoid making your clothes dirty. The mixture needs to stay like that for 36 hours and then the procedure should be repeated with a new mixture. After seven days, the tissue should pop and the accumulated pus should be released.
Other natural recipes that are passed down from people are also very simple. One of these methods is apitherapy, or stings with bees. It only takes two bee stings to the affected area and after seven days the tissue should disappear. This only applies to people who aren’t allergic to bee stings: hold two bees with tweezers and turn them towards the tissue and let them sting the area. The sting won’t be as painful on adipose tissue as it is on normal tissue.
The third method for removing this type of tissue is the use of propolis. Apply propolis to the problem area and repeat the procedure several times during the day.
For the fourth recipe you only need one yolk and cooking salt:
2 Tbspn salt
1 yolk
Mix the two together and apply to the infected area. Make sure that you apply it well, up to 4 times daily. The fatty tissue normally disappears within 2-3 days.
A lipoma is a growth of fatty tissue that slowly develops just under your skin. People of any age can develop a lipoma, but children rarely develop them. While a lipoma can form on any part of the body, they typically appear on the neck, shoulders, back, abdomen, arms, and thighs. They are classified as benign growths (tumors) of fatty tissue; this means a lipoma is not cancerous and is rarely harmful.
Treatment is not necessary unless the lipoma is bothersome.
Causes of and Risk Factors for Development of Lipomas
The cause of lipomas is unknown. Your risk of developing this type of skin lump increases if you have a family history of lipomas.
According to the Mayo Clinic, this condition is most prevalent in adults between the ages of 40 and 60
Certain preexisting conditions may also increase your risk of lipoma development. These include:
There are many types of skin tumors, but a lipoma usually has distinct characteristics. If you suspect that you have a lipoma it will generally be:
Diagnosing a Lipoma
A lipoma may be diagnosed easily with a physical exam. This type of growth feels doughy and isn’t painful. Also, since it is made up of fatty tissues, the lipoma moves easily when touched.
In some cases, a dermatologist might take a biopsy of the lipoma. During this procedure, a small portion of the tissue is scraped and sent to a lab for testing. This test is done to rule out the possibility of cancer. Although a lipoma isn’t cancerous, some cases resemble that of a liposarcoma, which is malignant (i.e., cancerous). Unlike lipomas, liposarcomas are painful and grow quickly under the skin.
Further testing through MRIs and CT scans are only required if a biopsy shows that a suspected lipoma is in fact a liposarcoma.
Lipoma Treatment
A lipoma that is left alone usually doesn’t cause any problems. However, a dermatologist can treat the lump if it bothers you. Your dermatologist will make the best treatment recommendation based on a number of factors including:
Another option is liposuction. Since lipomas are fat-based, this procedure can work well to reduce its size. Liposuction involves a needle attached to a large syringe, and the area is usually numbed before the procedure.
Steroid Injections
Steroid injections may also be used right on the affected area. This treatment can shrink the lipoma, but it doesn’t completely remove it.
Misconceptions about Lipomas
The American Cancer Society classifies lipomas as benign tumors. Tumors can be cancerous, but lipomas aren’t malignant. This means that there is no chance that an existing lipoma will spread. The condition will not spread through muscles or any other surrounding tissues. The condition isn’t deadly.
A lipoma can’t be reduced with self-care. Ice and heat packs may work for other types of skin lumps, but they are useless for lipomas because they are fat-based. If you have any concerns about getting rid of a lipoma, see your doctor for treatment.
The fatty tissue is produced unnoticeably and without pain except in certain cases (lipoma). It mostly occurs in people older than 40 years, but there is no rule and it can even occur in children
Usually fatty tissue appears on the head, hands, back, nek, legs and other parts of the body. Doctors advise surgical removal of fatty tissue with a routine operation that doesn’t last longer than 30 minutes.
For those who still don’t want to go under the knife, we present a recipe for natural treatment and removal of fatty tissue.
Recipes for getting rid of fat the natural way:
The recipe that has helped many people is very simple. You only need flour and honey. Make a mixture with the flour and honey that is 1cm thick and big enough to cover the whole fatty area.
The resulting mixture should not be too sticky. Apply the mixture over the area and fixture it with paper gauze to avoid making your clothes dirty. The mixture needs to stay like that for 36 hours and then the procedure should be repeated with a new mixture. After seven days, the tissue should pop and the accumulated pus should be released.
Other natural recipes that are passed down from people are also very simple. One of these methods is apitherapy, or stings with bees. It only takes two bee stings to the affected area and after seven days the tissue should disappear. This only applies to people who aren’t allergic to bee stings: hold two bees with tweezers and turn them towards the tissue and let them sting the area. The sting won’t be as painful on adipose tissue as it is on normal tissue.
The third method for removing this type of tissue is the use of propolis. Apply propolis to the problem area and repeat the procedure several times during the day.
For the fourth recipe you only need one yolk and cooking salt:
2 Tbspn salt
1 yolk
Mix the two together and apply to the infected area. Make sure that you apply it well, up to 4 times daily. The fatty tissue normally disappears within 2-3 days.
A lipoma is a growth of fatty tissue that slowly develops just under your skin. People of any age can develop a lipoma, but children rarely develop them. While a lipoma can form on any part of the body, they typically appear on the neck, shoulders, back, abdomen, arms, and thighs. They are classified as benign growths (tumors) of fatty tissue; this means a lipoma is not cancerous and is rarely harmful.
Treatment is not necessary unless the lipoma is bothersome.
Causes of and Risk Factors for Development of Lipomas
The cause of lipomas is unknown. Your risk of developing this type of skin lump increases if you have a family history of lipomas.
According to the Mayo Clinic, this condition is most prevalent in adults between the ages of 40 and 60
Certain preexisting conditions may also increase your risk of lipoma development. These include:
- adiposis dolorosa
- Cowden syndrome
- Gardner’s syndrome
- Madelung disease
There are many types of skin tumors, but a lipoma usually has distinct characteristics. If you suspect that you have a lipoma it will generally be:
- soft to the touch and move easily if prodded with your finger
- small
- just under the skin
- pale or colorless
Diagnosing a Lipoma
A lipoma may be diagnosed easily with a physical exam. This type of growth feels doughy and isn’t painful. Also, since it is made up of fatty tissues, the lipoma moves easily when touched.
In some cases, a dermatologist might take a biopsy of the lipoma. During this procedure, a small portion of the tissue is scraped and sent to a lab for testing. This test is done to rule out the possibility of cancer. Although a lipoma isn’t cancerous, some cases resemble that of a liposarcoma, which is malignant (i.e., cancerous). Unlike lipomas, liposarcomas are painful and grow quickly under the skin.
Further testing through MRIs and CT scans are only required if a biopsy shows that a suspected lipoma is in fact a liposarcoma.
Lipoma Treatment
A lipoma that is left alone usually doesn’t cause any problems. However, a dermatologist can treat the lump if it bothers you. Your dermatologist will make the best treatment recommendation based on a number of factors including:
- the size of lipoma
- the number of skin tumors you have
- your personal or family history of skin cancer
- whether the lipoma is painful
Another option is liposuction. Since lipomas are fat-based, this procedure can work well to reduce its size. Liposuction involves a needle attached to a large syringe, and the area is usually numbed before the procedure.
Steroid Injections
Steroid injections may also be used right on the affected area. This treatment can shrink the lipoma, but it doesn’t completely remove it.
Misconceptions about Lipomas
The American Cancer Society classifies lipomas as benign tumors. Tumors can be cancerous, but lipomas aren’t malignant. This means that there is no chance that an existing lipoma will spread. The condition will not spread through muscles or any other surrounding tissues. The condition isn’t deadly.
A lipoma can’t be reduced with self-care. Ice and heat packs may work for other types of skin lumps, but they are useless for lipomas because they are fat-based. If you have any concerns about getting rid of a lipoma, see your doctor for treatment.
Skin tag facts
- Skin tags are very common but harmless small, soft skin growths.
- Skin tags tend to occur on the eyelids, neck, armpits, groin folds, and under breasts.
- One person may have anywhere from one to over 100 skin tags.
- Almost everyone will develop a skin tag at some point in their life.
- Middle-aged, obese adults are most prone to skin tags.
- Obesity is associated with skin tags.
- Removing a skin tag does not cause more to grow.
- Some people are just more prone to forming skin tags.
- Treatments include freezing, tying off with a thread or suture, or cutting off the skin tag.
Adipose tissue is an outgrowth of the skin that may occur anywhere on the body
Skin tags are common, acquired benign skin growths that look like a small, soft balloons of hanging skin. Skin tags are harmless growths that can vary in number from one to hundreds. Males and females are equally prone to developing skin tags. Obesity is associated with skin tag development. Although some skin tags may fall off spontaneously, most persist once formed. The medical name for skin tag is acrochordon.
Skin tags are bits of flesh-colored or darkly pigmented tissue that project from the surrounding skin from a small, narrow stalk (pedunculated). Some people call these growths "skin tabs."
Early on, skin tags may be as small as a flattened pinhead-sized bump. While most tags typically are small (2 mm-5 mm in diameter) at approximately one-third to one-half the size of
a pinky fingernail, some skin tags may become as large as a big grape (1 cm in diameter) or a fig (5 cm in diameter).
Skin tags typically occur in characteristic locations, including the
- base of the neck,
- underarms,
- eyelids,
- groin folds,
- buttock folds,
- under the breasts
Skin tags can occur almost anywhere on the body covered by skin. However, the two most common areas for skin tags are the neck and armpits. Other common areas for the development of skin tags include the eyelids, upper chest (particularly under the female breasts), buttock folds, and groin folds. Tags are typically thought to occur where skin rubs against itself or clothing. Babies who are plump may also develop skin tags in areas where skin rubs against skin, like the sides of the neck. Younger children may develop tags at the upper eyelid areas, often in areas where they may rub their eyes. Older children and preteens may develop tags in the underarm area from friction and repetitive irritation from sports.
Who tends to get skin tags?
More than half if not all of the general population has been reported to have skin tags at some time in their lives. Although tags are generally acquired (not present at birth) and may occur in anyone, more often they arise in adulthood. They are much more common in middle age, and they tend to increase in prevalence up to age 60. Children and toddlers may also develop skin tags, particularly in the underarm and neck areas. Skin tags are more common in overweight people.
Hormone elevations, such as those seen during pregnancy, may cause an increase in the formation of skin tags, as skin tags are more frequent in pregnant women. Tags are essentially harmless and do not have to be treated unless they are bothersome. Skin tags that are bothersome may be easily removed during or after pregnancy, typically by a dermatologist.
Although skin tags are generally not associated with any other diseases, there seems to be a group of obese individuals who, along with many skin tags, develop a condition called acanthosis nigricans on the skin of their neck and armpits and are predisposed to have high blood fats and sugar.
Will removing a skin tag cause more to grow?
There is no evidence that removing a skin tag will cause more tags to grow. There is no expectation of causing skin tags to "seed" or spread by removing them. In reality, some people are simply more prone to developing skin tags and may have new growths periodically. Some individuals require periodic removal of tags at annual or even quarterly intervals.
Is a skin tag a tumor?
Skin tags are a type of harmless skin growth or tumor, but they are completely benign. Tags are generally not cancerous (malignant) and don't become cancerous if left untreated.
There are extremely rare instances where a skin tag may become precancerous or cancerous. Skin tag-like bumps that bleed, grow, or display multiple colors like pink, brown, red, or black can require a biopsy to exclude other causes, including skin cancer.
Are skin tags contagious?
No. There is not strong evidence to suggest that common skin tags are contagious. Most likely, people do not catch them from anyone and do not transmit them to anyone.
While warts are caused by a virus called human papillomavirus (HPV) and are known to be very contagious, most skin tags are not thought to be caused by HPV. HPV is associated with the development of warts in all areas of the body covered by skin, including the anal and genital areas.
What does a skin tag look like under a microscope?
Laboratory preparation of the tissue is required before looking at the skin tag under the microscope. The skin is stained with a stain called hematoxylin and eosin ("H&E"). Under the microscope, there is a colored spherical tissue attached to a small stalk. The purple outer layer (epidermis) overlies a pink core (dermis).
The outer layer of the skin (the epidermis) shows overgrowth of normal skin (hyperplasia), and it encloses an underlying layer of skin (the dermis) in which the normally present collagen fibers appear abnormally loose and swollen. Usually there are no hairs, moles, or other skin structures present in skin tags.
While the majority of skin tags are destroyed, sometimes tissue is sent for microscopic exam by a specialist physician known as a pathologist, who will determine the exact diagnosis and determine whether an abnormality such as skin cancer is present. Irregular skin growths that are larger, bleed, or have an unusual presentation may require pathology examination to make sure there are no irregular cells or skin cancers.
Some common skin conditions that can mimic skin tags include seborrheic keratoses, moles, warts, cysts, milia, neurofibromas, and nevus lipomatosus. Rarely, skin cancers like basal cell carcinoma, squamous cell carcinoma, and malignant melanoma may mimic skin tags.
What problems do skin tags cause?
Except for the cosmetic appearance, skin tags generally cause no physical pain or discomfort. These tiny skin growths generally cause symptoms when they are repeatedly irritated (for example, by the collar or in the groin). Cosmetic removal for unsightly appearance is perhaps the most common reason they are removed. Occasionally, a tag may require removal because it has become irritated and red from bleeding (hemorrhage) or black from twisting and death of the skin tissue (necrosis). Sometimes, they may become snagged by clothing, jewelry, pets, or seat belts, causing pain or discomfort. Overall, these are very benign growths that have no cancer (malignant) potential.
Occasionally, a tag may spontaneously fall off without any pain or discomfort. This may occur after the tag has twisted on itself at the stalk base, interrupting the blood flow to the tag
How are skin tags treated?
It is important to keep in mind that skin tags usually do not have to be treated. Deciding not to have treatment is always a reasonable option if the growths are not bothersome. If the tags are bothersome, multiple home and medical treatment options are available:
- Tie off the tag at its narrow base with a piece of dental floss or string.
- Freeze the tag with liquid nitrogen.
- Burn the tag using electric cautery or electro-desiccation.
- Remove the tag with scissors, with or without anesthetic.
Usually small tags may be removed easily without anesthesia, while larger growths may require some local anesthesia (injected Lidocaine) prior to removal. Application of a topical anesthesia cream (Betacaine cream or LMX 5% cream) prior to the procedure may be desirable in areas where there are a large number of tags.
Dermatologists (skin specialist doctors), family physicians, and internal medicine physicians are the doctors who treat skin tags most often. Occasionally, an eye specialist (ophthalmologist) is needed to remove tags very close to the eyelid margin.
There are also home remedies and self-treatments, including tying off the small tag stalk with a piece of thread or dental floss and allowing the tag to fall off over several days.
The advantage of scissor removal is that the growth is immediately removed and there are instant results. The potential disadvantage of any kind of scissor or minor surgical procedure to remove tags is minor bleeding.
Possible risks with freezing or burning include temporary skin discoloration, need for repeat treatment(s), and failure for the tag to fall off.
There is no evidence that removing tags causes more tags to grow. Rather, there are some people who may be more prone to developing skin tags and may have new growths periodically. Some patients even require periodic removal of tags at annual or quarterly intervals.
Does medical insurance cover skin tag removal?
Many if not all insurance carriers classify skin tags as cosmetic and therefore a self-pay treatment. In uncommon instances, documented medical necessity of suspicious growths or highly symptomatic growths may support payment for medical treatment of skin tags.
Do any creams remove skin tags?
There are no currently medically approved creams for the removal of skin tags. Skin tags are typically removed by physical methods like cutting off or tying off with dental floss. It is not advisable to use unapproved products like Dermasil, wart removers, tea tree oil, nail polish, toothpaste, or hair-removal creams like Neet or Nair. Trial uses of unapproved creams may cause irritation and possible secondary complications
Should I worry about cutting my skin tag by shaving?
No. Skin tags are frequently and inadvertently shaved off while removing hair from the armpit either with a razor or by waxing. There is typically no harm done when small skin tags are removed by shaving.
Sometimes, even a small skin tag base may bleed for a while and require constant applied pressure for 10-15 minutes to stop bleeding. Skin infection is a rare possible complication of accidentally shaving off skin tags.
Do skin tags need to be sent for biopsy?
Most typical small skin tags may be removed without sending tissue for microscopic examination or biopsy.
However, there are some larger or atypical growths that may be removed and sent to a pathologist for examination under a microscope to make sure that the tissue is really a skin tag and nothing more. Additionally, skin bumps that have bled or rapidly changed may also need pathologic examination.
Some common skin tag look-alikes include benign lesions such as seborrheic keratoses, common moles, warts, neurofibromas, and a fatty mole called nevus lipomatosus. While extremely rare, there are a few reports of skin cancers found in skin tags. Skin cancers like basal cell carcinoma, squamous cell carcinoma, and malignant melanoma may rarely mimic skin tags, as described above.
What else could it be?
While classic skin tags are typically very characteristic in appearance and occur in specific locations such as the underarms, necks, under breasts, eyelids and groin folds, there are tags that may occur in less obvious locations.
Other skin growths that may look similar to a skin tag but are not tags include moles (dermal nevus), nerve and fiber-type moles (neurofibromas), warts, and "barnacles" or the so-called "Rice Krispies" (seborrheic keratoses).
Warts tend to be rougher, with a "warty" irregular surface whereas skin tags are usually smooth. Warts tend to be flat whereas tags are more like bumps hanging from thin stalk. While warts are almost entirely caused by human papillomavirus (HPV), tags are only sometimes associated with HPV.
Groin and genital lesions resembling skin tags may actually be genital warts or condyloma. A biopsy would help diagnose which of these growths are not skin tags. Very rarely, a basal cell skin or squamous cancer or melanoma may mimic a skin tag, but this is very uncommon.
Are there vaginal skin tags?
While typical skin tags are not usually seen in the vagina or in other moist, mucosal surfaces, there are other types of benign polyps that occur in these areas. Irritation polyps or soft fibromas may occur on vaginal areas, mouth, and anal skin. Skin tags most commonly occur on dry skin like the neck, armpits, and groin folds. Genital warts, which are growths caused by a sexually transmitted virus HPV, need to be considered in the possible diagnosis for growths in genital areas.
Skin tags may infrequently occur at the external genitalia like the labia majora and labia minora. Again, sexually transmitted viral conditions like genital warts may need to be ruled out by tissue biopsy of growths in this area.
Can you get skin tags on the penis and scrotum?
Skin tags may occur at unusual sites like the penis, scrotum, and opening of the penis tip. Sexually transmitted viral conditions (HPV) like genital warts in the genital area can require a tissue biopsy for diagnosis.
What happens when a skin tag suddenly turns purple or black?
A thrombosed or clotted skin tag may suddenly change colors, becoming purple, black, and irritated when its blood supply is inadequate. Thrombosed skin tags typically may fall off on their own in three to 10 days and don't require additional treatment.
Skin tags that have changed color or bleed may require your doctor's evaluation and reassurance. Rarely, thrombosed skin tags may be a sign of another condition and need to be biopsied.
Is there another medical name for a skin tag?
Medical terms your physician or dermatologist may use to describe a skin tag include fibroepithelial polyp, acrochordon, cutaneous papilloma, and soft fibroma. All of these terms describe skin tags and are benign (noncancerous), painless skin growths. Some people refer to these as "skin tabs" or warts. However, a skin tag is best known as a skin tag.
Beli luk, nekad i sad
Autor: Suzana Papić
Matrix World
O belom luku i njegovoj delotvornosti se dosta govori, ali je manje poznato koliko je ovaj snažan prirodni antibiotik bio zastupljen u srednjevekovnoj medicini. Savremeni čovek se oslanja na lekove spakovane u pilule i tablete i potpuno veruje modernoj medicini. U prošlosti se čovek mogao osloniti samo na prirodu i ono što mu je ona pružala- u njoj je pronalazio lek.
Razvoj tehnologije omogućio je velika dostignuća u medicini, ali se ipak sve češće čini da moderna medicina ne može da ide u korak sa vrtoglavim razvojem bakterija i virusa, pa smo svedoci toga da najobičnije infekcije više nisu obične i bezazlene, da grip više nije sezonski već “ptičji” ili “svinjski”. U neprestanoj borbi protiv novih sojeva bakterija i virusa, kao i bolesti, naučnici se sve više okreću prirodi i tradicionalnom pristupu lečenja. Tako je nedavno tim istraživača sa Univerziteta Nottingham, centra za biomolekularne nauke, uspeo da primeni drevno znanje u borbi protiv upornih i opasnih bakterija. Primenivši svoje znanje i tehnologiju ovaj tim je uspeo da napravi lek po receptu starom hiljadu godina.
Dio iz knjige “Engleska medicina” u kojoj se nalazi nevjerojatan recept za pravljenje lijeka koji ubija čak i MRSA bakterije.
Recept je deo knjige “Medicinale Anglicum”, pisane na staroengleskom, a za koju se veruje da je jedan od prvih pisanin medicinskih priručnika. Na veliko iznenadjenje istraživača, lek protiv infekcije očiju (a koji se po originalnom receptu sastoji od fermentacije soka crnog i belog luka, kravlje žuči i vina) pokazao se kao odlični ubica opasnih bakterijskih vrsta. Naučnici se sada nadaju da će ovaj srednjevekovni melem moći da im pomogne u borbi protiv superbakterija otpornih na antibiotike, poput MRSA (Methicillin-resistant Staphylococcus aureus). Tokom istraživanja, oni su došli do saznanja da su sastojci leka pojedinačno imali slabo dejstvo, ali u kombinaciji su uspeli da ubiju 90 procenata bakterijskih kultura MRSA. Naučnici sada pokušavaju da razumeju i prošire znanje o srednjevekovnoj medicini i lečenju kao bi pronašli nove metode tretiranja i lečenja opasnih bakterijskih infekcija.
Što su to stari ljudi znali što mi danas ne znamo?
Ovaj tim istraživača nije prvi u nizu onih koji su pokušavali da tradicionalno znanje primene u modernoj medicini. Još tokom XX veka mnogi naučnici i lekari su se bavili ovom temom, medju njima i Dr John Christopher, američki lekar i travar, koji je bio vrsni poznavalac lekovitog bilja i verovao da u prirodi postoji lek za svaku bolest. Tokom niza godina dr Christopher je proučavao stare recepte ( od kojih neki stari i par stotina godina), kao i stare spise koji su svedočili o drevnim veštinama lečenja, pa je došao do zaključka da je u samom vrhu lekovitog bilja- beli luk. U svojoj knjizi on navodi da se beli luk u antičko doba smatrao namirnicom dostojnom bogova, dok su stari rimski filozofi pisali o njegovom lekovitom dejstvu i načinu upotrebe. Beli luk je i osnovni sastojak čuvenog napitka “Four Thieves Vinegar” (sirće četvorice lopova).
Ovaj napitak je otkriven sasvim slučajno, kada su uhapšena četvorica lopova koji su, u vreme epidemije kuge, krali stvari preminulih, a pritom koristili sirće belog luka kako se ne bi zarazili. Njihov lek je, s velikim učinkom, korišćen u toku epidemije kuge u Francuskoj. Takodje, postoje i zapisi koji govore o tome da se francuski sveštenici, boraveći tokom epidemije kuge u Engleskoj, nisu razboljevali od ove bolesti jer su svakodnevno konzumirali beli luk. Dr Christopher iznosi i svoja svedočenja o delotvornosti belog luka.
On navodi, izmedju ostalog, da je svojim očima video kako beli luk leči tuberkulozu, astmu, bronhitis, nekoliko kožnih oboljenja, gnojne rane, atletsko stopalo i još mnoge druge, a da njegova najveća moć leži u tome što dopire do svih ćelija organizma bez obzira na način na koji se konzumira. On takodje navodi da je njegovu lekovitost uvidela i britanska vojska, tokom prvog svetskog rata, koristeći ga kao antiseptik na bojištu. Britanski bolničari su svež sok od belog luka razredjivali vodom i previjali na rane vojnika i na taj način, ovom čudesnom biljkom, uspeli da spasu nekoliko hiljada života. Uprkos tome, beli luk je i dalje ostao samo “narodni” lek za britansku i američku farmakopeju.
U vremenu u kome živimo ljudi se, na sreću, sve više okreću prirodi, postajući svesni da smo od prirode potekli i da u njoj treba tražiti lek. Beli luk opet postaje važna lekovita biljka, a recepti, koji su se prenosili s kolena na koleno, važno porodično nasledje i spona izmedju prirode i čoveka.
Izvori:
Medieval Medicine: 1,000-year-old Onion and Garlic Salve Kills Modern Bacterial SuperBugs
Garlic: Man’s Best Friend in a Toxic World
Matrix World
O belom luku i njegovoj delotvornosti se dosta govori, ali je manje poznato koliko je ovaj snažan prirodni antibiotik bio zastupljen u srednjevekovnoj medicini. Savremeni čovek se oslanja na lekove spakovane u pilule i tablete i potpuno veruje modernoj medicini. U prošlosti se čovek mogao osloniti samo na prirodu i ono što mu je ona pružala- u njoj je pronalazio lek.
Razvoj tehnologije omogućio je velika dostignuća u medicini, ali se ipak sve češće čini da moderna medicina ne može da ide u korak sa vrtoglavim razvojem bakterija i virusa, pa smo svedoci toga da najobičnije infekcije više nisu obične i bezazlene, da grip više nije sezonski već “ptičji” ili “svinjski”. U neprestanoj borbi protiv novih sojeva bakterija i virusa, kao i bolesti, naučnici se sve više okreću prirodi i tradicionalnom pristupu lečenja. Tako je nedavno tim istraživača sa Univerziteta Nottingham, centra za biomolekularne nauke, uspeo da primeni drevno znanje u borbi protiv upornih i opasnih bakterija. Primenivši svoje znanje i tehnologiju ovaj tim je uspeo da napravi lek po receptu starom hiljadu godina.
Dio iz knjige “Engleska medicina” u kojoj se nalazi nevjerojatan recept za pravljenje lijeka koji ubija čak i MRSA bakterije.
Recept je deo knjige “Medicinale Anglicum”, pisane na staroengleskom, a za koju se veruje da je jedan od prvih pisanin medicinskih priručnika. Na veliko iznenadjenje istraživača, lek protiv infekcije očiju (a koji se po originalnom receptu sastoji od fermentacije soka crnog i belog luka, kravlje žuči i vina) pokazao se kao odlični ubica opasnih bakterijskih vrsta. Naučnici se sada nadaju da će ovaj srednjevekovni melem moći da im pomogne u borbi protiv superbakterija otpornih na antibiotike, poput MRSA (Methicillin-resistant Staphylococcus aureus). Tokom istraživanja, oni su došli do saznanja da su sastojci leka pojedinačno imali slabo dejstvo, ali u kombinaciji su uspeli da ubiju 90 procenata bakterijskih kultura MRSA. Naučnici sada pokušavaju da razumeju i prošire znanje o srednjevekovnoj medicini i lečenju kao bi pronašli nove metode tretiranja i lečenja opasnih bakterijskih infekcija.
Što su to stari ljudi znali što mi danas ne znamo?
Ovaj tim istraživača nije prvi u nizu onih koji su pokušavali da tradicionalno znanje primene u modernoj medicini. Još tokom XX veka mnogi naučnici i lekari su se bavili ovom temom, medju njima i Dr John Christopher, američki lekar i travar, koji je bio vrsni poznavalac lekovitog bilja i verovao da u prirodi postoji lek za svaku bolest. Tokom niza godina dr Christopher je proučavao stare recepte ( od kojih neki stari i par stotina godina), kao i stare spise koji su svedočili o drevnim veštinama lečenja, pa je došao do zaključka da je u samom vrhu lekovitog bilja- beli luk. U svojoj knjizi on navodi da se beli luk u antičko doba smatrao namirnicom dostojnom bogova, dok su stari rimski filozofi pisali o njegovom lekovitom dejstvu i načinu upotrebe. Beli luk je i osnovni sastojak čuvenog napitka “Four Thieves Vinegar” (sirće četvorice lopova).
Ovaj napitak je otkriven sasvim slučajno, kada su uhapšena četvorica lopova koji su, u vreme epidemije kuge, krali stvari preminulih, a pritom koristili sirće belog luka kako se ne bi zarazili. Njihov lek je, s velikim učinkom, korišćen u toku epidemije kuge u Francuskoj. Takodje, postoje i zapisi koji govore o tome da se francuski sveštenici, boraveći tokom epidemije kuge u Engleskoj, nisu razboljevali od ove bolesti jer su svakodnevno konzumirali beli luk. Dr Christopher iznosi i svoja svedočenja o delotvornosti belog luka.
On navodi, izmedju ostalog, da je svojim očima video kako beli luk leči tuberkulozu, astmu, bronhitis, nekoliko kožnih oboljenja, gnojne rane, atletsko stopalo i još mnoge druge, a da njegova najveća moć leži u tome što dopire do svih ćelija organizma bez obzira na način na koji se konzumira. On takodje navodi da je njegovu lekovitost uvidela i britanska vojska, tokom prvog svetskog rata, koristeći ga kao antiseptik na bojištu. Britanski bolničari su svež sok od belog luka razredjivali vodom i previjali na rane vojnika i na taj način, ovom čudesnom biljkom, uspeli da spasu nekoliko hiljada života. Uprkos tome, beli luk je i dalje ostao samo “narodni” lek za britansku i američku farmakopeju.
U vremenu u kome živimo ljudi se, na sreću, sve više okreću prirodi, postajući svesni da smo od prirode potekli i da u njoj treba tražiti lek. Beli luk opet postaje važna lekovita biljka, a recepti, koji su se prenosili s kolena na koleno, važno porodično nasledje i spona izmedju prirode i čoveka.
Izvori:
Medieval Medicine: 1,000-year-old Onion and Garlic Salve Kills Modern Bacterial SuperBugs
Garlic: Man’s Best Friend in a Toxic World
Card reader not being detected by the PC
Why can't my card reader/writer be detected by my PC?
SOLUTION 1 - Verify if minimum system requirement is met.
SanDisk card readers support Windows Vista, Windows XP SP2 and Windows 2000 SP4, Windows 7.
NOTE: No additional drivers need to be downloaded for the card readers as they are native to the above mentioned supported operating systems.
For Mac users, see Troubleshooting USB device on Mac
SOLUTION 2 - Verify the reader's status under Device Manager.
STEP 1 - Connect the reader to the PC
NOTE: It is recommended that you plug your card reader to the back USB port on your PC to ensure that there is enough power from the USB port for the card reader to be detected properly.
STEP 2 - Check under Device Manager
1. Right-click My Computer.
2. Select Manage.
3. On the left pane, click Device Manager.
NOTE: The card reader will appear in two places: Disk Drives and Universal Serial Bus controls as USB Mass Storage. If there is a yellow exclamation point (!) or question mark (?) next to the device, try to refresh the drivers.
STEP 3 - Refresh the drivers
1. Right-click the entry with the error mark, select Uninstall.
2. On the top menu, click Action, and then click Scan for hardware changes.
STEP 4 - Verify if the reader is detected
1. Double-click My Computer.
2. Look for the card reader under Devices with removable storage.
SOLUTION 3 - Try other USB ports.
A yellow exclamation point (!) under Device Manager usually means that the device is not receiving enough power. If the reader is not receiving ample amount of power from the USB port, it may not function properly.
SOLUTION 4 - Change the drive letters
NOTE: The SDDR-89, SDDR-189, SDDR-289 reader should show 4 drive letters under My Computer.
SOLUTION 1 - Verify if minimum system requirement is met.
SanDisk card readers support Windows Vista, Windows XP SP2 and Windows 2000 SP4, Windows 7.
NOTE: No additional drivers need to be downloaded for the card readers as they are native to the above mentioned supported operating systems.
For Mac users, see Troubleshooting USB device on Mac
SOLUTION 2 - Verify the reader's status under Device Manager.
STEP 1 - Connect the reader to the PC
NOTE: It is recommended that you plug your card reader to the back USB port on your PC to ensure that there is enough power from the USB port for the card reader to be detected properly.
STEP 2 - Check under Device Manager
1. Right-click My Computer.
2. Select Manage.
3. On the left pane, click Device Manager.
NOTE: The card reader will appear in two places: Disk Drives and Universal Serial Bus controls as USB Mass Storage. If there is a yellow exclamation point (!) or question mark (?) next to the device, try to refresh the drivers.
STEP 3 - Refresh the drivers
1. Right-click the entry with the error mark, select Uninstall.
2. On the top menu, click Action, and then click Scan for hardware changes.
STEP 4 - Verify if the reader is detected
1. Double-click My Computer.
2. Look for the card reader under Devices with removable storage.
SOLUTION 3 - Try other USB ports.
A yellow exclamation point (!) under Device Manager usually means that the device is not receiving enough power. If the reader is not receiving ample amount of power from the USB port, it may not function properly.
SOLUTION 4 - Change the drive letters
NOTE: The SDDR-89, SDDR-189, SDDR-289 reader should show 4 drive letters under My Computer.
SanDisk device NOT detected by Windows PC
Why did my Windows computer stop detecting my SanDisk device?
Advanced Troubleshooting
Note: This article is advanced troubleshooting for a rare condition wherein a flash drive stops getting recognized on a Windows computer, but is still working on other computers. Please reference the following articles first before attempting the instructions in this article.
Cruzer flash drive NOT detected by Windows PC
Cruzer flash drive could not be detected due to drive letter conflict
Computer cannot detect SDHC (4GB-32GB) memory card
A corrupt registry entry could cause your SanDisk product to not be detected by the computer. Removing the registry keys created on installation of your SanDisk product will allow the computer to fully reinstall the device and may resolve the issue.
STEP 1 - Backup the registry
1. Unplug the device from the USB port.
2. Run regedit.
Windows XP: Go to Start > Run, type in regedit and then click OK.
Windows 7, 8 and Vista: Click the Start button, type regedit in the search box, and then press Enter.
3. From the registry menu, choose File > Export.
4. Name the file SNDK.reg and save it to your desktop.
STEP 2 - Remove SanDisk info from the registry
WARNING: DO NOT delete any registry key other than keys that include VID_0781. Deleting registry keys other than keys that include VID_0781 MAY cause your computer to not boot properly.
1. From the registry menu, click Edit and choose Find.
2. Type in VID_0781 and click Find Next.
3. Once the search finishes, right-click the highlighted registry key and select delete.
4. Press the F3 key to find the next registry key that includes VID_0781.
5. Right-click the highlighted registry key and select delete.
6. Repeat this process until the search returns with No results Found.
NOTE: Under Windows 7, 8 and Vista, some registry keys may be protected and cannot be deleted. Simply skip over these keys if you receive a message that the key cannot be deleted.
7. Once all registry keys containing VID_0781 have been deleted, reboot your computer.
8. Plug the device into the computer after it's finished rebooting.
Advanced Troubleshooting
Note: This article is advanced troubleshooting for a rare condition wherein a flash drive stops getting recognized on a Windows computer, but is still working on other computers. Please reference the following articles first before attempting the instructions in this article.
Cruzer flash drive NOT detected by Windows PC
Cruzer flash drive could not be detected due to drive letter conflict
Computer cannot detect SDHC (4GB-32GB) memory card
A corrupt registry entry could cause your SanDisk product to not be detected by the computer. Removing the registry keys created on installation of your SanDisk product will allow the computer to fully reinstall the device and may resolve the issue.
STEP 1 - Backup the registry
1. Unplug the device from the USB port.
2. Run regedit.
Windows XP: Go to Start > Run, type in regedit and then click OK.
Windows 7, 8 and Vista: Click the Start button, type regedit in the search box, and then press Enter.
3. From the registry menu, choose File > Export.
4. Name the file SNDK.reg and save it to your desktop.
STEP 2 - Remove SanDisk info from the registry
WARNING: DO NOT delete any registry key other than keys that include VID_0781. Deleting registry keys other than keys that include VID_0781 MAY cause your computer to not boot properly.
1. From the registry menu, click Edit and choose Find.
2. Type in VID_0781 and click Find Next.
3. Once the search finishes, right-click the highlighted registry key and select delete.
4. Press the F3 key to find the next registry key that includes VID_0781.
5. Right-click the highlighted registry key and select delete.
6. Repeat this process until the search returns with No results Found.
NOTE: Under Windows 7, 8 and Vista, some registry keys may be protected and cannot be deleted. Simply skip over these keys if you receive a message that the key cannot be deleted.
7. Once all registry keys containing VID_0781 have been deleted, reboot your computer.
8. Plug the device into the computer after it's finished rebooting.
Mистериозниот Алшар
Мистериозниот Алшар – потенцијален „рудник“ на еколошки чиста енергија
Рудникот Алшар се наоѓа 40 км јужно од Кавадарци, во близина на селото Рожден крај Мајданска Река и е единствен по многу нешта во светот. Во Алшар досега се регистрирани десетици видови минерали, од кои дури седум ги има само во Македонија. Во 250.000 тони руда се содржат 2% арсен, 2,5% антимон и 0,1% талиум, што го прави рудникот најбогато и единствено наоѓалиште на талиум во светот, кој се користи за вселенски истражувања и во телекомуникациските технологии. Посебен и најзначаен раритет во Алшар е лорандитот, минерал на талиумот. За првпат лорандитот бил научно опишан во 1894 година.
Како единствен природен детектор на сончевото неутрино, најмалата досега позната честичка, проѕирно-црвениот минерал лорандит е од посебен интерес за светската наука во фундаменталните истражувања на откривање на неговата улога низ експерименти со лабораториско вештачко сонце, со што би се следеле термонуклеарните реакции. Со овие истражувања се очекува да се покаже како се создава енергијата на сонцето и врз таа база да се создаде нов моќен енергетски извор, соодветен на оној од Сонцето. Ова значи дека би можело да се произведуваат т.н. мали сонца, што би ги замениле атомските централи, а не би биле радиоактивни. За лорандитот голем интерес пројавиле НАСА, како и врвни научни институти од Австрија, Германија, Јапонија. Лорандитот во помали количества се наоѓа и во САД и Кина, но во македонскиот Алшар го има најмногу и во најчиста форма.
Денешното име на рудникот е кратенка од првите букви на имињата на луѓето што управувале со него во првата половина на XX век – француското банкарско семејство Алатини и рударскиот инженер Шарто. Од 2004 година рудникот е евидентиран како споменик на природата и дел од „Емералд“, мрежа за заштита на природните реткости, зашто освен несомнените рудни богатства длабоко во почвата, во овој регион се наоѓаат и повеќе ендемични и ретки видови флора и фауна: арсенската и алшарската темјанушка, зимзелената молика, ретки видови речни ракови, како и еден подвид на човечка рипка, за која се сметало дека се наоѓа само во словенечката пештера Постојна.
Легендите велат дека Алшар ја крие тајната на непобедливоста на фалангата на Александар Македонски. Имено, војската го користела аурипигментот за да ги премачкува своите штитови. На сонце тие давале силен блесок, со што ја заслепувале противничката војска. Затоа, Александар секогаш се борел дење и успевал и со помалобројна војска да победи многу посилни противници. Во историските записи од османлискиот период, пак, стои дека 30% од приходите на султанот од Македонија доаѓале од арсеновата руда од Алшар. Според сегашната берзанска цена на талиумот, неговите резерви во Алшар чинат околу 2 милијарди евра.
Ова е бандата експерти за државни удари која стои зад СДСМ и Заев!
Моделот за насилни демонстрации и државни удари, организиран од платеници познати како група Отпор! – и кој се покажа како успешен во Србија за уривање на Слободан Милошевиќ, не заврши со неговиот пад. Напротив, стана подземен политички бизнис. Усовршен и досега е применет во над 30 земји, меѓу кои: Грузија, Либан, Украина, Унгарија, Малдиви, Египет... Идентичен модел е применет и во Украина. Западните разузнавачки служби ја координираа заедничката работа божем невладините организации, како белградската агенција за револуции и подземна политика – Канвас, и неонацистичките организации како Десен сектор и партијата Свобода, кои одиграа клучна улога во државниот удар, и подготовките за граѓанска војна во Украина.
Српските платеници собрани под фирмата Отпор! видоа многу пари, и многу моќ во процесот на уривање на Милошевиќ. Видоа, и решија да продолжат – станаа фабрика за извоз и креација на немири, насилни демонстарции, терор, убиства и државни удари. Ставањето на агенцијата Канвас на листата на терористи и соработници на терористички организации во друштво на Муслиманските браќа, Ал Каида, Боко Харам не е никаква грешка, туку сосема логична последица на нивниот ангажман.
Има ли Канвас свои активности и соработницви во Македонија. Има.
Прв пат Канвас се промовира во Македонија во 2009 година, при обука организирана од групацијата Форум, партнер на фондациајта Сорос, а први промотори на Канвас во Македонија се Ѓунер Исмаил и Сашо Орданоски. Обуките се наречени "Школа за активно граѓанство", и досега има вкупно 6 генерации нивни активисти кои излегоа обучени од Канвас. Финансиери на обуката се фондацијата Сорос и УСАИД. Првиот протест кој го организираа е оној по загинувањето на Мартин Нешковски, во 2011 година..Ова се доказите дека државниот удар, насилните демонстрации, поттикнувањето етнички тензии до ниво на контролирана војна, уривањето државни институции, земање власт без избори... кое го гледаме сега во 2015 е планирано и почнато уште од 2009 и 2011 година.
Кабинетот на принцот Бин Зајед, односно владата на Обединетите Арапски Емирати, во согласност со законот за сузбивање тероризам во мај годинава објави листа на терористички организации за во медиумите и општеството да се подигне свеста за опасностите од нивното делување и ризиците кои тие ги носат. Листата опфаќа 85 имиња меѓу кои се Ал Каида, Боко Харам, Муслиманското братство... Попишани се сите исламистички и џихадистички групи кои се закана за секој умерен секуларен систем во муслиманските земји.
Единствена неисламска организација на листата е Канвас од Белград.
Директорот на оваа организација која делува и оперира под името Канвас е Срѓан Поповиќ, во изјавата за медиумите тврдеше дека станува збор за грешка.
Овој случај предизвикува лоши последици не само за имиџот на Србија, туку и од безбедносен аспект. И тешко дека се работи за грешка. Одиме со ред.
Канвас – организација за "ненасилни" протести со многу крв
Како резултат на затвореноста на медиумите и митот за демократска револуција во Србија, работата и активностите на Канвас се малку познати. Канвас е создаден од моделот на безбедносните структури на САД кои го развија во текот на подготовката на соборувањето на Слободан Милошевиќ.
Тоа што кај нас се нарекува демократска револуција во Русија, Кина, Иран и неколку други земји се изучува како модел на т.н. обоени револуции, кога Американците и нивните сојузници ги поткопуваат и уништуваат за нив несоодветните државни системи во светот. Ненасилен отпор, како важен сегмент во државниот пресврт, го смислиле и развиле теоретичарите Џин Шарп и легендарниот полковник Роберт Хелви, кој прв пат го имплементирал во Србија во текот на организацијата Отпор, а за нивните активисти лично ги обучувал активистите. Споре Њујорк Тајмс, САД инвестирале 25 милиони долари во активностите на Отпор, кој потоа преминува во агенцијата Канвас.
Моделот кој тогаш се покажа како успешен во Србија, оттогаш е развиен и спроведуван во повеќе од триесет земји. Активистите на Срѓа Поповиќ и неговите соработници кои ги обучувал досега делувале во Украина, Грузија, Либан, Унгарија, Египет, Малдиви... и учествувале во голем број на смени на легално избрани власти. Од 2004 година, оваа организација е формализирана под името на Канвас, како комбинација на невладини организации, разузнавачки информации и консалтинг компанија. Со Поповиќ, најважното име во Канвас, како што стои на нивот веб сајт е бизнисменот Слободан Ѓиновиќ, сопственик на "Орион Телеком".
Но, од каде тие во друштво на Ал Каеда?
Оние кои внимателно ја следеа таканаречената државни удари во Алжир, Либија, Египет... знаат дека на терен синхронизирано функционираше коалиција на западните фондации и невладини организации од типот на Канвас и исламистички групи како Муслиманското братство. Тоа е моделот со кој насилно е симнат режимот на Хосни Мубарак во Египет.
Каде што ненасилните методи не даваат саканите резултати, коалицијата приклучува и вооружени џихадистички групи, како што беше случајот во Либија или Сирија.
Ова не се шокантни податоци ако се следи историјата. Американците, а пред нив и Британците имаат долга историја на соработка и употреба на радикални исламистичи групи за свои политички цели.
За време на Првата Светска војна, легендарниот Лоренс од Арабија стекна светска слава поттикнувајќи исламизам меѓу различните арапски групи кои живееле во Отоманското царство со кое Британија беше во војна.
За време на 80-тите години од 20. век ЦИА и другите разузнавачки служби ги обучуваа и вооружуваа најрадикалните исламистички групи во Авганистан за да се борат против силите на тогашниот Советски сојуз.
Во 90-тите дојде до ширење на овој модел на војување на Балканот и на Кавказ: западњаците без проблем го толерираа доаѓањето на најрадикалните исламистички групи кои многу подоцна имаа директна врска со терористичките напади во Мадрид, Лондон и Њујорк.
Но, кога почна Арапската пролет- старите партнери се најдоа на иста задача.
Идентичен модел е применет и во Украина. Западните служби ја координираа заедничката работа на либералните НВО како Канвас и неонацистичките организации како Десен сектор и партијата Свобода, кои одиграа клучна улога во насилниот пуч, и подготовките за граѓанска војна во Украина против големото руско етничко малцинство во Украина. Ставањето на Канвас на листата на терористи и соработници на терористички организации не е никаква грешка, туку сосема логична последица на нивниот ангажман.
Ваков статус на Канвас и други невладини организации од Србија кои се користат за уривање на легални и легитимни системи е голем проблем за Србија. Срѓан Поповиќ, иронично, на државниот факултет во Белград предава ненасилен отпор, иако нема никакви квалификации да биде професор.
Потсетуваме дека невладини организации од Србија и Белград помагаа за протестите против Путин и дека неколкумина од нив се протерани од Русија. Подриваат пријателски системи кои сакаат добрососедски односи и странски инвестиции за нови работни места.
Многу загрозени држави од ваквите активности на фабриките за државни уадри, како Канвас, нема мирно да гледаат, па можни се контраразузнавачи акции кои ќе се пренесат на територијата на Балканот, особено од Американците кои тврдат дека имаат право да делуваат секаде против терористите.
Она што САД го крие – Викиликс го открива: Канвас се финансира од американски пари
Веб-страницата Викиликс објави испратени внатрешни е-mail конверзации на вработените во американската организација за геополитички анализи "Стратфор", наречена во медиумите како "ЦИА во сенка".
Едно од лицата од овие пораки е Срѓан Поповиќ, во тоа време истакнат член на "Отпор" и денес извршниот директор на Центарот за применета ненасилна акција и стратегии (Канвас), за кој се тврди дека се вклучени во целиот свет во соборувањето на режими на диктатори и автократи кои не им се допаѓаат на САД.
Во пораките напишани помеѓу 2007 и 2010 година, активистите на Канвас се опишани како поранешни членови на "Отпор", "децата" кои откако беше соборен Милошевиќ, се ставија во костуми и го основаа Канвас.
Еден од аналитичарите на Стратфор, во е-маилот вели дека тој ги знае членовите на Канвас од 2007 година и дека испраќаат до него информации за Венецуела, Грузија и Србија.
Срѓан Поповиќ, поранешен истакнат член на "Отпор" и денес извршен директор на Канвас, за Блиц вели дека "некои од информациите објавени на Викиликс се вистинити, но повеќето од пишаното е претерано."
Тој вели дека Канвас се занимава со едукација на активистите во светот за ненасилна борба против диктатурата и дека одржале презентација на Стратфор во Остин, САД пред четири години, во исто време кога и предава на Факултетот за политички науки во Белград.
Како Отпор стана Канвас?
Движењето Отпор е формирано во октомври 1998 година како одговор на новите закони за универзитетите и медиумите кои не им одговараа на студентите. Во почетокот, активисти на Отпор имаше само на Универзитетот во Белград. По бомбардирањето на Сојузна Република Југославија од НАТО, Отпор започна со политичка кампања против југословенскиот претседател Слободан Милошевиќ. За време на претседателската кампања во септември 2000 година, Отпор ја почна својата кампања, "Готов е ", изразувајќи незадоволство од Милошевиќ. Оваа кампања е една од клучните потези кои придонесоа за падот на владата на Милошевиќ. Отпор во врвот на својата активност имаше повеќе од 70.000 активисти.
The New York Times пишува дека Отпор функционирал благодарение на големиот прилив на пари првенствено од САД. Само еднa американска организација за соборување на Милошевиќ доделила 25 милиони долари. Отпор, според Њујорк Тајмс, за една година потрошил неколку стотици илјади долари
Даниел Карингарт од Меѓународниот републикански институт тврди дека нивниот Институтот дал 1.800.000 $ во 2000 година.
По падот на Милошевиќ, движењето вети дека ќе се бори против корупцијата. Сепак, изгуби многу активисти, бидејќи имаше помали цели од висока вредност на Милошевиќ, и со падот на тензиите во општеството се намали и интересот за отпорот. Отпорот се трансформира во политичка партија и на парламентарните избори во 2003 година, освои само 62.116 (1,63%) гласови. На крајот, Отпор се претопи во Демократската партија (предводена од Борис Тадиќ) во септември 2004 година.
Следејќи го примерот на Отпор, формирани се многу про-западни организации во Грузија, Украина, Албанија, областа Оброн во Русија, Узбекистан, Либан, Хрватска, Киргистан, Египет.
Канвас во Македонија- Школа за активно граѓанство на УСАИД и СОРОС!
Прв пат Канвас се промовира во Македонија во 2009 година на обука организирана од групацијата Форум, а како промотори се Ѓунер Исмаил и Сашо Орданоски. Обуката е одржана во Охрид и на неа предавањата ги врши лично Срѓан Поповиќ. Потоа се прави разгранување: направени се неколку групи од школуваните активисти кои започнуваат нови обуки на нови активисти. Обуките се одржуваат во хотелот Романтик во Велес и целиот овој процес трае три години, до 2011 година, со обуки и предавања од по неколку дена два пати годишно.
Обуките се наречени "Школа за активно граѓанство" и има вкупно 6 генерации активисти кои изгледоа обучени од Канвас.
Покрај промоторите Ѓунер Исмаил и Сашо Орданоски, како едни од главните предавачи во Македонија се и Соња Исмаил и Зоран Бојаровски, дел од групацијата Форум. Финансиери се СОРОС и УСАИД.
Од 2011 година наваму, почнува собирање на идеите од активистите- каде може да се примени наученото и каде може да се организираат наводно ненасилни протести кои директно ќе бидат финансирани од СОРОС и УСАИД.
Првиот ваков протест е за Мартин Нешковски во 2011 година. Следуваат Паркобраните кај хотел Бристол, протестите на стечајците, на хонорарците, а особено студентскиот, средношколскиот, наставничкиот, новинарскиот и другите пленуми го имаат потписот на Канвас...
Членовите на Студентскиот пленум во декември 2014 добија обука и тренинг од Иван Маровиќ вработен во Канвас, дел од некогашен Отпор. Обуките се одржуваа во декември 2014 и јануари 2015 во Скопје, во групи од 20-тина одбрани активисти на Студентскиот пленум. Протестите кои потоа уследија исто така го имаа потписот на Канвас и некогашниот Отпор: Кругот, кој го носеа студентите над глава!
Срѓан Поповиќ три пати дојде во Скопје да надгледува, управува и советува со Бомбите и протестите на опозицијата: во март 2015, на крај на Април 2015, почеток на Мај 2015
Genocid u Srebrenici
Suđenje Radislavu Krstiću (2)
Otvorili su kamion i počeli da nas ubijaju
Pripremile: e-Novine
U julu 1995. u Srebrenici je izvršen genocid, ratni zločin u kojem su planski realizovana ubistva više od osam hiljada bošnjačkih muškaraca i dečaka između 12 i 77 godina. Uprkos dominantnom poricanju zločina genocida i odbijanja zvaničnog Beograda da besomučno ubijanje civila i ratnih zarobljenika u Srebrenici pre 20 godina nazove genocidom, ostaju nesporne presude
Međunarodnog suda pravde i Međunarodnog tribunala za ratne zločine počinjene u bivšoj Jugoslaviji. Eufemizmi o "strašnom i jezivom zločinu", pominjanje "najvećeg zločina u Evropi posle Drugog svetskog rata", uglavnom bez činjenica da su počinioci bili Vojska Republike Srpske i srbijanska državna policijska jedinica "Škorpioni", a žrtve Bošnjaci iz Podrinja, neuspešni su pokušaji prikrivanja angažmana Srbije u presuđenom genocidu.
Presudom Međunarodnog suda pravde, naime, potvrđeno je da su snage bosanskih Srba u Srebrenici u julu 1995. počinile genocid koji je Srbija najpre propustila da spreči, a zatim i da kazni i izruči Tribunalu njegove počinioce, na čelu sa Ratkom Mladićem. Presudom je od Srbije zahtevano da bez odlaganja, u skladu sa obavezama koje ima po Konvenciji o genocidu, preduzme efektivne korake da kazni počinioce genocida i izruči Tribunalu optužene za taj i druge ratne zločine.
Srbija je prekršila svoje obaveze iz Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, ali i iz dve "privremene zaštitne mere" koje je u aprilu i septembru 1993. godine izrekao Međunarodni sud pravde. Njima je tadašnjoj SR Jugoslaviji izričito naloženo da “preduzme sve što je u njenoj moći, kako bi sprečila zločine genocida, kao i da obezbedi da takve zločine ne čine vojne ili paravojne formacije... koje bi mogle da budu pod njenom kontrolom ili da imaju njenu podršku”.
Uprkos tom izričitom nalogu, zaključile su sudije najvišeg svetskog suda, Srbija nije u julu 1995. godine učinila ništa da bi pokušala da spreči srebrenički masakr, "mada joj je moralo biti jasno da postoji ozbiljan rizik genocida." Nesporni fakti na terenu bili su da je
Srbija naoružavala bosanske Srbe, odnosno VRS, a kuriozitet je da su i meci pronađeni prilikom ekshumacije grobnica bili proizvedeni u SRJ. Beograd je brinuo i o kadrovskoj popuni VRS, a pored ove logističke i finansijske podrške, u genocidu je direktno učestvovala i paravojna formacija "Škorpioni", pod kontrolom MUP Srbije.
O značaju uticaja Srbije na zločin genocida u Srebrenici svedoči i činjenica da su za deportaciju žrtava korišćeni autobusi srbijanskih prevoznika "Sedmi jul" iz Šapca, valjevačke "Strele" i "Rakete" iz Užica. Za genocid, ili pomaganje u izvršenju genocida, osuđeno je pred Haškim tribunalom i Sudom Bosne i Hercegovine 30 optuženika na ukupno 568 godina zatvora.
Osuđeni su oficiri i vojnici Vojske Republike Srpske, a najpoznatije su presude kojima su osuđeni Zdravko Tolimir, Ljubiša Beara i Vujadin Popović na doživotnu robiju, Radislav Krstić i Drago Nikolić na po 35 godina zatvora. I Sud Bosne i Hercegovine osudio je za zločine u Srebrenici više oficira Vojske Republike Srpske. Na 30 godina zatvora osuđen je Milorad Trbić, bivši načelnik bezbednosti Zvorničke brigade. Osuđeni su i Franc Kos, Stanko Kojić, Vlastimir Golijan i Zoran Goronja. Pred Sudom BiH i Haškim tribunalom oslobođeno je više optuženih za učešće u genocidu, a najpoznatiji su slučajevi oslobađanja Momčila Perišića, bivšeg načelnika Generalštaba Vojske Jugoslavije, te prvostepena oslobađajuća presuda čelnicima srbijanske Službe državne bezbednosti Jovici Stanišiću i Franku Simatoviću, koji su se teretili i zbog zločina koje su počinili pripadnici formacije "Škorpioni".
Za genocid, zločine protiv čovječnosti i kršenje zakona i običaja ratovanja pred Haškim tribunalom sudi se Radovanu Karadžiću, bivšem predsedniku RS i Ratku Mladiću, nekadašnjem komandantu Vojske Republike Srpske. Nesporni genocidni čin sadržan je, između ostalog, u Direktivi 7 koju je potpisao predsednik RS Radovan Karadžić: "Svakodnevnim planskim i osmišljenim borbenim aktivnostima stvoriti uslove totalne nesigurnosti, nepodnošljivosti i besperspektivnosti daljnjeg opstanka i života mještana u Srebrenici..." U Biltenu broj 16 Fonda za humanitarno pravo objavljeni su transkripti sa suđenja Radislavu Krstiću. Prenosimo delove sa tog suđenja
Kada god bi postavili pitanje, zadali bi i udarac. Počeli su sa moje leve strane, i dok sam ja sedeo oni su počeli da zadaju udarce ljudima sa moje leve strane. Pitanja su bila na primer: 'Koliko Srba ste pobili? Gde vam je Naser? Zašto vam ne pomogne? Da li znate ko smo mi? Da li znate ko treba da plati za sve ovo?' I svako pitanje je bilo propraćeno udarcem. Udarac bi bio puškom , po glavi. Tačnije, držali su puške u sredini, tako bi nas jednom udarili pesnicom ili puškom u glavu, ili možda u grudi, jer ljudi su sedeli, tako da su lako mogli da ih udare u bilo koji deo tela, i tako su ih udarali. Udarali su starijeg čoveka koji je koristio kao štap za hodanje metalnu motku, i srpski vojnik se sagao, podigao tu metalnu motku, i nastavio je da ga bije sa njom.
24. mart 2000. godine
"D", zaštićeni svedok optužbe
Zaštićeni svedok "D" je bio stanovnik sela Soloćuša u okolini Srebrenice. U Potočarima se sa porodicom ukrcao u autobus koji je evakuisao stanovništvo, i pošto je bio jedini muškarac, krio se ležeći na podu vozila. Autobus je prevozio žene i decu preko Bratunca, Vlasenice, Glogova, Kravica, Konjević Polja, Nove Kasabe, Tišće sve do Luka. Tamo su svi izašli iz autobusa, i vojnici VRS su ga odvojili od žene i deteta i odveli, zajedno sa još 21 muškarcem, u školu u mestu Luke oko 10 sati prepodne:
"Jedno vreme smo samo stajali, ili sedeli, kod daljeg kraja školske zgrade. Odmah pošto sam stigao, moje ruke su vezali nekim pertlama, ili pertlama za čizme, i naređeno mi je da sednem... I tako sam sedeo na travi ispred zgrade i mogao sam da gledam druge ljude koje su dovodili. Kako je vreme prolazilo broj ljudi se konstantno povećavao. Moja leđa su bila okrenuta putu, ali još uvek sam mogao da čujem zvuke kamiona i autobusa kako dolaze i odlaze. Čitav dan sam sedeo na toj livadi, na travi. Bilo je drugih ljudi koji su dolazili i oni su takođe sedeli u našoj blizini. Nisu svi bili vezani. Uglavnom mlađi ljudi su bili vezani. Stariji ljudi nisu bili vezani."
"Ukupno nas je bilo 22. Bilo je i mlađih ljudi, preko dvadeset godina, ali je bilo i starijih ljudi, ljudi preko 60 godina. Mislim da je najmlađa osoba bio Abdul Kadir, i mislim da je on imao 19 ili 20, ili je možda bio čak i mlađi od toga. Dvadesetdva muškarca su sedela ispred škole, zajedno sa mnom, grupa od 22. I jedan od srpskih vojnika je prišao i obavestio nas da ćemo biti pretreseni. Rekao je: 'Sa vama balijama je teško izaći na kraj. Možda neki od vas još imaju nož ili pištolj ili ručnu bombu ili nešto slično. Nećemo rizikovati, tako da ćemo vas pretresti.' Ustvari, ispostavilo se da nameravaju da nas pretresu da bi zaplenili novac ili dragocenosti, nakit ili prstenje, takve stvari."
"Grupa je odvedena u školu negde u rano predveče, ili možda kad je već napolju pala noć. Rekli su: 'Biće vam hladno napolju. Morate ući unutra. Tamo ćete biti u učionici.' I naravno da je to bilo cinično. Prvo smo ušli u učinoicu, prvu kada se uđe u zgradu, i onda su izgleda promenili mišljenje i premestili su nas u drugu učionicu, odmah do prve. Ono što smo mogli da vidimo je da je učionica prazna. Dok smo ulazili u školsku zgradu, srpski vojnik je imao mnogo komada isečeng kabla, to je bio telefonski kabl, i iskoristio ga je da nam veže ruke iza leđa, svima. A nama koji smo bili vezani ranije, isekli su te veze nožem i onda su nas ponovo vezali sa tankim telefonskim kablom, koji je mogao biti obmotan nekoliko puta oko naših zglobova i onda vezan u čvor. Kada smo ušli u drugu učionicu, imali smo ruke vezane iza leđa, i naređeno nam je da sednemo u ugao te učionice. To je bio levi ugao kada se uđe u učionicu... Ljudi koji su ulazili sedali su na pod te učionice, u taj ugao. Ta učionica je imala drveni pod. Srpski vojnici su napustili učionicu za jedan trenutak. Samo jedan srpski vojnik je ostao da stoji u dovratku, na ulazu u učionicu, sedeći na stolici i sa automatskom puškom u krilu. Onda sam čuo zvuk nekog motornog vozila. Mislio sam da je to kamion, jer je zvuk bio prilično glasan. Odmah posle toga, jedan momak se pojavio na dovratku. Mislim, srpski vojnik, i on je krenuo i rekao: 'Ko je odavde iz ...[1]?' Odmah sam ga prepoznao po glasu. To je bio moj prijatelj, moj nekadašnji kolega. I oni su stigli iz Kravica i hteli su da vide koji je od njihovih kolega doveden u školu. Kada je to pitao ja sam ustao sa mesta gde sam sedeo i rekao sam: 'Ja...[2]'. I on me je takođe prepoznao i rekao je: 'Šta ti radiš ovde?'. I ja sam rekao da sam bio ranjen u Srebrenici i da sam pokušao da potražim spas iz oblasti Potočara i da sam uspeo da stignem ovde i da sam konačno zatvoren u ovoj školi. Onda je on rekao: 'Vidim. Pa, ovaj rat nije bio baš dobar ni za vas ni za nas, ali šta da se radi? Dobro. Vrlo dobro. Videćemo se sutra.' Potapšao me je po ramenu na prijateljski način, i izašao. Nisam primetio (na njemu) nikakve oznake, znake raspoznavanja. Možda sam zaboravio da kažem da nije bilo svetla u učionici, nije bilo električnih svetala, tako da je bila osvetljena vojnim farovima koji su bili upravljeni ka tavanici, i kojima je rukovao vojnik koji je stajao u dovratku. Ti farovi su bili upravljeni u tavanicu, tako da nisam mogao da vidim oznake na njegovoj uniformi. On je otišao, i čim je otišao, možda minut posle toga, ušle su srpske trupe. I čim su ušli, ili dok su još bili na dovratku, srpski stražar koji je bio na vratima obratio im se, ustvari, zaustavio je jednog od vojnika i želeo je da sazna kako su prošli u Kravicama. Čuo sam to pitanje. Pitanje je bilo: 'Kako ste prošli u Kravicama?' I drugi je rekao: 'O, sjajno, završili smo sa balijama. Prošli smo sjajno, nismo imali žrtava, što je najvažnija stvar.'
U međuvremenu, ta grupa vojnika, i ja mislim da ih je bilo više od deset, došla je do nas i počela da postavlja pitanja. Kada god bi postavili pitanje, zadali bi i udarac. Počeli su sa moje leve strane, i dok sam ja sedeo oni su počeli da zadaju udarce ljudima sa moje leve strane. Pitanja su bila na primer: 'Koliko Srba ste pobili? Gde vam je Naser? Zašto vam ne pomogne? Da li znate ko smo mi? Da li znate ko treba da plati za sve ovo?' I svako pitanje je bilo propraćeno udarcem. Udarac bi bio puškom , po glavi. Tačnije, držali su puške u sredini, tako bi nas jednom udarili pesnicom ili puškom u glavu, ili možda u grudi, jer ljudi su sedeli, tako da su lako mogli da ih udare u bilo koji deo tela, i tako su ih udarali. Udarali su starijeg čoveka koji je koristio kao štap za hodanje metalnu motku, i srpski vojnik se sagao, podigao tu metalnu motku, i nastavio je da ga bije sa njom. Takođe sam video da je jedan od njih imao zastavu, zastavu skinutu sa džamije, to je zelena zastava sa centralnim amblemom, sa polumesecom i zvezdom. I pitao je ljude: 'Čija je ovo zastava?' Jedan bi rekao da je to zastava za džamije, drugi bi rekli, 'Ne znam'; treći bi rekli 'Svejedno mi je.' Bilo je svih vrsta odgovora, ali šta god bi odgovorili, to bi bilo propraćeno udarcem metalne šipke. I kada je pitao mene, ja sam rekao da je zastava skinuta s džamije. I on je rekao: 'Koje džamije? Jebem vam mater balijsku.' i onda sam udaren ovde (pokazuje), i još uvek imam vidljiv ožiljak iznad desnog oka, i počeo sam da krvarim i krv se slivala niz moje lice. Onda sam udaren ponovo i prevrnuo sam se na svoju levu stranu i krv je u tom trenutku prekrila čitavo moje lice. I tako sam ležao na podu učionice. Nisam bio potpuno pri svesti ali sam još mogao da osećam. Još sam bio svestan šta se dešava, znači još se nisam onesvestio, ali znam da nisam bio potpuno pri sebi u tom trenutku. To prebijanje je potrajalo još pola sata. Ljudi su bili skroz krvavi. Mogu da vam opišem čoveka koji je sedeo pored mene. Bio je uboden nožem. Prvo sam pomislio da je uboden u vrat, ali dok je padao, shvatio sam da je uboden u lice i da je krv izbijala sa njegovog lica."
Motor je ugašen, ali svetla su ostala upaljena... Otvorili su prednji deo kamiona i tri vojnika su izašla iz kabine, i ostali su u blizini kamiona, suprotno od mesta gde sam ja sedeo. Bio sam suočen sa njima svo vreme. I jedan iz grupe koja se sastojala od tri srpska vojnika, prišao je onima koji su bili u kabini. Verovatno je trebalo o nečemu da razgovara sa njima. Tri čoveka su odmah prionula na svoj posao. Počeli su da ubijaju ljude. Ubijanje je počelo tako što su pucali u ljude koji su stajali, koji su ustvari bili nagomilani na dnu kamiona. Mislim da je jedan od njih bio teško pretučen. Jedan od njih je već možda bio mrtav. Tako da su bili veoma slabi. Jednostavno su ih pobacali sa kamiona i onda, rafalima dovršili. Drugi i treći čovek su doživeli istu sudbinu, ali druga dva čoveka koja su sedela na klupi pored mene su pokušala da pobegnu. Skočili su sa kamiona i uspeli su da pređu nekih 20 metara od zadnjeg dela kamiona. Mogao sam da vidim sve to. Meni je bilo vrlo jasno šta se dešavalo
"Vojnici su nosili neku vrstu uniforme. To je bila kombinezon uniforma i srpski vojnici tokom dana nisu imali te vrste uniformi, niti su nosili neke trake, a ti srpski vojnici, svi ti momci su imali raznobojne trake... Jedan od srpskih vojnika je došao, 'Vreme je', rekao je, drugi ga je pitao koliko je sati, i on je rekao da je ponoć. To je bio 13. juli. Odmah posle toga, minut ili dva kasnije, napustili su učionicu, i zaključio sam da negde idu. Kada su ti vojnici koji su nas tukli napustili učionicu, nekoliko, mislim pet ili šest vojnika je ušlo, oni koji su bili u školi tokom dana. Jedan od njih se okrenuo ka nama i rekao je: 'Nije valjda da su vas tukli.' i to je rekao sa velikom dozom cinizma. Mislim, taj vojnik je mogao da ljudi krvare svuda okolo. Onda je rekao: 'Dobro. Sada ustanite i stanite uza zid.' I to je rekao normalnim glasom, ali pošto niko nije ustao, onda je povikao na nas. I kada sam video da je nekoliko ljudi iz te grupe uspelo da stane uza zid, onda sam i ja pokušao isto, jer sam se plašio da ću biti ponovo prebijen. I pokorio sam se naređenju, i stao sam uza zid. Ti ljudi jednostavno nisu mogli dugo da stoje. Jednostavno bi skliznuli niz zid, pretpostavljam jer su bili tako teško pretučeni. Isto se desiol i meni. On (vojnik) je video kakva je situacija, da su ljudi ozbiljno pretučeni i onda je rekao: 'Dobro. Sada ćete ići da popravljate naše sporedne zgrade', ali ja sam mislio da je rekao da ćemo popravljati njihove rovove. On je rekao: 'Izađite iz učionice jedan po jedan. Čeka vas kamion. Ući ćete u kamion i sve će biti u redu.'"
"Čim sam izašao iz škole, video sam kamion koji je bio parkiran odmah do stepeništa koje sam ranije pomenuo. I kamion je došao do stepenica, i bila je rampa koja je bila podešena tako da je odgovorala stepenicama. I srpski vojnik koji je bio na u dnu kamiona je rekao, suprotno onome što je rekao prethodni vojnik da idemo da kopamo rovove, da idemo u vojni zatvor i da će tamo biti lepo. I rekao je: 'Ne plašite se. Sve će biti u redu. Sedite na klupu sa desne strane i ostavite levu klupu slobodnu.'...One ljude koji jednostavno nisu sami mogli da se popnu u kamion, dva srpska vojnika bi jednostavno podigla i jednostavno utovarila u taj kamion. Oni su bili nabacani jedan preko drugog, ležeći na leđima ili na boku, ili bi se samo malo pomerali. Svi su oni ležali tamo. I onda su oni, pošto su ih sve utovarili, proverili broj. Jednostavno su ih sve prebrojali i ustanovili da ima 22 čoveka u tom kamionu... Četiri srpska vojnika su zauzela levu klupu. I tri srpska vojnika su ušla u kabinu kamiona, vozač i još dvojica, i kamion je krenuo... Krenuli smo stazom pored škole, izašli na put, i skrenuli ka Vlasenici. Kretao se prilično brzo i vazduh je bio svež, tako da sam se osetio nešto bolje...To je bio obični vojni kamion sa vojnim klupama, i to znam, jer sam služio u JNA. Nije imao ciradu, ali je imao kostur za ciradu. Dok je kamion išao ka Vlasenici, srpski vojnici koji su bili u kamionu su rekli: 'Nemojte ni pomišljati na bekstvo, jer možete poginuti, pošto ćemo onda morati otvoriti vatru na vas'... Naredili su nam da uperimo oči ka podu, da ne gledamo okolo, i jedina svetla koja sam mogao da vidim su bila svetla grada, odjednom sam osetio da smo se našli na osvetljenoj ulici. I bili smo već na ulazu u Vlasenicu kada je skrenuo levo i krenuo makadamskim putem."
"Pokušavao sam nekako da odvežem čvor na žici koja je bila oko mojih zglobova. Na toj šipci je bio metalni deo, pretpostavljam da je to mogao biti šraf od okvira za ciradu. Naslonio sam se pozadi, i jednostavno sam osetio šraf, kako me bode. Pokušavao sam da iskoristim taj šraf da nekako razvežem čvor oko mojih zglobova. Nisam uspeo da to uradim, ali sam razlabavio čvor, jer je taj telefonski kabl bio rastegljiv. Kamion se zaustavio na uzbrdici pošto je išao uzbrdo, i bila je mala čistina ili pašnjak koji je verovatno bio napušten i bio obrastao livadom. Bila je tu i nedovršena kuća; imala je samo jedan sprat i ostatak kuće se srušio. I kamion se zaustavio blizu te kuće. Motor je ugašen, ali svetla su ostala upaljena... Otvorili su prednji deo kamiona i tri vojnika su izašla iz kabine, i ostali su u blizini kamiona, suprotno od mesta gde sam ja sedeo. Bio sam suočen sa njima svo vreme. I jedan iz grupe koja se sastojala od tri srpska vojnika, prišao je onima koji su bili u kabini. Verovatno je trebalo o nečemu da razgovara sa njima. Tri čoveka su odmah prionula na svoj posao. Počeli su da ubijaju ljude. Ubijanje je počelo tako što su pucali u ljude koji su stajali, koji su ustvari bili nagomilani na dnu kamiona. Mislim da je jedan od njih bio teško pretučen. Jedan od njih je već možda bio mrtav. Tako da su bili veoma slabi. Jednostavno su ih pobacali sa kamiona i onda, rafalima dovršili. Drugi i treći čovek su doživeli istu sudbinu, ali druga dva čoveka koja su sedela na klupi pored mene su pokušala da pobegnu. Skočili su sa kamiona i uspeli su da pređu nekih 20 metara od zadnjeg dela kamiona. Mogao sam da vidim sve to. Meni je bilo vrlo jasno šta se dešavalo.
Photo: EPA
Srpski vojnici koji stajali kod zadnjeg dela kamiona otvorili su vatru na njih i oni (begunci) bili su pogođeni. Jedan od njih je pao na grudi; drugi je pao na bok. Onaj koji je pao na bok se malo tresao dok je umirao. U tom trenutku sam uspeo da oslobodim svoje ruke i uhvatio sam se za ivicu kamiona i skočio sam sa kamiona. To su odmah primetile osobe koje su stajale pored kabine kamiona i povikali su: 'Vidi ovog, majku mu jebem balijsku. On beži.' I odmah su otvorili vatru iz svih svojih oružja. Bilo je dosta pucnjave u tom trenutku, a ja sam mogao da osetim kako meci pogađaju šikaru koja je bila malo iznd mene. Mogao sam da čujem taj šišteći zvuk i mogao sam da čujem kako meci padaju svuda oko mene i shvatio sam da moram da ostanem na zemlji. Ono što je bila moja prednost je činjenica da su oni morali da pucaju iznad kamiona jer su tamo stajali. Kamion je već bio između nas. Tako da su obe grupe morale da pucaju iznad kamiona. Bila je noć. Ako ste pratili moju priču, bili smo još u školi kada je bila ponoć, tako da je tada moralo biti posle ponoći. Takođe mi je pomogla i činjenica da je u blizini bila šuma. Uspeo sam da se domognem šume, i udario sam u granu. Nisam mogao da vidim ništa u šumi, bio je mrkli mrak. I ja sam legao na zemlju i skotrljao se niz padinu, i uspeo sam prilično brzo da stignem na dno. Još uvek sam mogao da čujem rafale. Neki od njih su dolazili iz blizine, neki iz daljine, i zaključio sam da paljba koja je dolazila iz blizine je od grupe koja me je pratila i da je druga paljba otvarana blizu kamiona. I stigao sam do potoka, gde sam ostao zakratko. Nisam mogao da nastavim. Nisam mogao ništa da vidim. Bio je mrak. I ostao sam sakriven iza stene, u nekoj vrsti zaklona."
"Proveo sam sedam dana lutajući okolo. Uopšte nisam imao hrane. Živeo sam od onoga što nađem na zemlji, i kao rezultat toga sam bio vrlo slab. I mučila me je povreda. Moja noga je bila povređena i rana se inficirala i to je bio dodatni problem. Dvadeset sedmog jula sam uspeo da dođem na slobodnu teritoriju i naleteo sam na grupu ljudi sa kojima sam nastavio uz potok, rečicu koja je bila na ničijoj zemlji, između dve linije fronta. Oblast je bila minirana, i videli smo mnogo mrtvih tela duž potoka."
Svedok je naišao na asfaltni put i naišli su na dva vozila koja su se zaustavila i prevezla ih na slobodnu teritoriju. Svedok je odgovarajući na pitanja zastupnika odbrane i članova Veća naveo da su vojnici VRS imali različite akcente, uključujući i crnogorski, da su pričali i ekavicom i ijekavicom, i da su nosili različite uniforme. Takođe je naveo da je prepoznao jednog od vojnika koji su bili u školskoj zgradi u Lukama, i da se on zove Savo Ristanović.
Ovo mi je uvek bila zanimljiva tema pogotovo kad mi je naš prijatelj Laza Lazarević objasnio kako pojedinci prave "prirodni" med od nekoliko cvetova lipe, vode i gomile šećera.
Naravno, nećemo Vam napisati ovaj recept...:-) ali ćemo pokušati da Vam napišemo kako prepoznati pravi med koga sve manje ima, a prodaje se kao lud...Intersantno, da lažng meda uopšte nema, sve je pravi...Pitajte prodavce, pa ćete videti. Od kada se u novinama i televiziji pojavila legendarna rečenica da se po ceni med poznaje, prvo su cenu podigli oni kojhi prodaju loš med pa tek onda oni koji drže pravi med. Cena više nema veze sa kvalitetom. Ne znači ako Vam je neko prodao med za 1,000 dinara da je on pravi..ma koliko oni tvrdili da jeste.
Evo nekoliko stvari koje možete da uradite:
Najprije je važno da znate da se pravi med kristalizira na sobnoj temperaturi, ali na 40°C, u toploj vodi ponovo se može dovesti u tečno stanje.
Ako nekoliko kašika meda stavimo u mikrotalasnu pećnicu, na visokoj temperaturi pravi med će se brzo karmelizovati. Veštački med će na visokoj temperaturi biti pun mehurića i teško da će od njega postati karamel.
Da bismo se uverili da je med pravi pčelinji stavimo u staklenu teglu 2 kašike meda i 6 kašika čistog špirita, dobro u vrućoj vodi ugrijemo i promućkamo. Pravi pčelinji med će se rastopiti, dok umetno pravljen med na dnu ostavlja beli trag. Ako u teglu ne stavimo špirit, nego samo vodu, pravi med će pasti na dno tegle, dok će se veštački med razliti po vodi.
Pravi med možete testirati i na sledeći način. Uzmete kašikom med iz tegle i podignete kašiku visoko iznad tegle. Pustite med da curi u teglu. Ako se med iz kašike neprekidno sliva u teglu, reč je o pravom medu. Veštački med ne može curiti u neprekinutom nizu.
Ne verujte svemu što proizvodjači pišu na etiketama.
U supemarketu uzmite teglu s medom i okrenite je naopačke.
Ako se med rastegljivo odvaja od dna tegle i sporo kaplje znak je da u ruci držite čisti pčelinji med.
Kod vještačkog meda, masa će se naglo odvojiti od dna tegle.
Uzmite malo meda i istrljajte po dlanu.
Ako se prilikom sušenja jave kristalići šećera, med je veštački.
Prirodni med se u istom slučaju zagreva i pretvara više u vrstu ulja i nije ljepljiv.
Staviti na papirni ubrus nekoliko kapi meda.
Veštački med će brzo promočiti papir, dok će prirodnom medu trebati više vremena da to učini.
Zbog vode koju u sebi sadrži, veštački med neće dozvoliti da se palidrvce šibice umočeno u med zapali. Palidrvce umočeno u prirodni med će najnormalnije goreti.
Med možete testirati i uz pomoć hleba.
Namažite krišku hleba medom i ostavite da odstoji.
Od prirodnog meda hleb će se skoriti, dok će od veštačkog meda hleb postati vodenast.
To je iz razloga što veštački med u sebi sadrži vodu.
U mnogim receptima za spremanje kolača žumanca od jajeta upotrebljavaju se bez kuhanja.
Ako u žumance dodate prirodni med i dobro ga izmiješate, izgledat će isto kao da ste ga skuhali.
Nema veze ako je neko "pravi" pčelar a napasa pčele na poljoprivrednim gazdinstvima koja se redovno prskaju, jer takav med će biti pun pesticida.
Pčelari prehranjuju pčele šečerom pa u tom periodu med neće biti vrhunskog kvaliteta.
Obično ćete prave pčelare u sezoni pročeće i leto naći u planinama sa njihovim pčelama, pa ako želite pravi med, otiđite u planinu i spojite ugodno sa korisnim...šetajte se, dišite svež vazduh i lupite pravi med.
IPAK, UVEK JE NAJSIGURNIJE KADA ZNATE PČELARA,
KADA ZNATE GDE NAPASA PČELE, I KAKV MED PRAVI.
Српските платеници собрани под фирмата Отпор! видоа многу пари, и многу моќ во процесот на уривање на Милошевиќ. Видоа, и решија да продолжат – станаа фабрика за извоз и креација на немири, насилни демонстарции, терор, убиства и државни удари. Ставањето на агенцијата Канвас на листата на терористи и соработници на терористички организации во друштво на Муслиманските браќа, Ал Каида, Боко Харам не е никаква грешка, туку сосема логична последица на нивниот ангажман.
Има ли Канвас свои активности и соработницви во Македонија. Има.
Прв пат Канвас се промовира во Македонија во 2009 година, при обука организирана од групацијата Форум, партнер на фондациајта Сорос, а први промотори на Канвас во Македонија се Ѓунер Исмаил и Сашо Орданоски. Обуките се наречени "Школа за активно граѓанство", и досега има вкупно 6 генерации нивни активисти кои излегоа обучени од Канвас. Финансиери на обуката се фондацијата Сорос и УСАИД. Првиот протест кој го организираа е оној по загинувањето на Мартин Нешковски, во 2011 година..Ова се доказите дека државниот удар, насилните демонстрации, поттикнувањето етнички тензии до ниво на контролирана војна, уривањето државни институции, земање власт без избори... кое го гледаме сега во 2015 е планирано и почнато уште од 2009 и 2011 година.
Кабинетот на принцот Бин Зајед, односно владата на Обединетите Арапски Емирати, во согласност со законот за сузбивање тероризам во мај годинава објави листа на терористички организации за во медиумите и општеството да се подигне свеста за опасностите од нивното делување и ризиците кои тие ги носат. Листата опфаќа 85 имиња меѓу кои се Ал Каида, Боко Харам, Муслиманското братство... Попишани се сите исламистички и џихадистички групи кои се закана за секој умерен секуларен систем во муслиманските земји.
Единствена неисламска организација на листата е Канвас од Белград.
Директорот на оваа организација која делува и оперира под името Канвас е Срѓан Поповиќ, во изјавата за медиумите тврдеше дека станува збор за грешка.
Овој случај предизвикува лоши последици не само за имиџот на Србија, туку и од безбедносен аспект. И тешко дека се работи за грешка. Одиме со ред.
Канвас – организација за "ненасилни" протести со многу крв
Како резултат на затвореноста на медиумите и митот за демократска револуција во Србија, работата и активностите на Канвас се малку познати. Канвас е создаден од моделот на безбедносните структури на САД кои го развија во текот на подготовката на соборувањето на Слободан Милошевиќ.
Тоа што кај нас се нарекува демократска револуција во Русија, Кина, Иран и неколку други земји се изучува како модел на т.н. обоени револуции, кога Американците и нивните сојузници ги поткопуваат и уништуваат за нив несоодветните државни системи во светот. Ненасилен отпор, како важен сегмент во државниот пресврт, го смислиле и развиле теоретичарите Џин Шарп и легендарниот полковник Роберт Хелви, кој прв пат го имплементирал во Србија во текот на организацијата Отпор, а за нивните активисти лично ги обучувал активистите. Споре Њујорк Тајмс, САД инвестирале 25 милиони долари во активностите на Отпор, кој потоа преминува во агенцијата Канвас.
Моделот кој тогаш се покажа како успешен во Србија, оттогаш е развиен и спроведуван во повеќе од триесет земји. Активистите на Срѓа Поповиќ и неговите соработници кои ги обучувал досега делувале во Украина, Грузија, Либан, Унгарија, Египет, Малдиви... и учествувале во голем број на смени на легално избрани власти. Од 2004 година, оваа организација е формализирана под името на Канвас, како комбинација на невладини организации, разузнавачки информации и консалтинг компанија. Со Поповиќ, најважното име во Канвас, како што стои на нивот веб сајт е бизнисменот Слободан Ѓиновиќ, сопственик на "Орион Телеком".
Но, од каде тие во друштво на Ал Каеда?
Оние кои внимателно ја следеа таканаречената државни удари во Алжир, Либија, Египет... знаат дека на терен синхронизирано функционираше коалиција на западните фондации и невладини организации од типот на Канвас и исламистички групи како Муслиманското братство. Тоа е моделот со кој насилно е симнат режимот на Хосни Мубарак во Египет.
Каде што ненасилните методи не даваат саканите резултати, коалицијата приклучува и вооружени џихадистички групи, како што беше случајот во Либија или Сирија.
Ова не се шокантни податоци ако се следи историјата. Американците, а пред нив и Британците имаат долга историја на соработка и употреба на радикални исламистичи групи за свои политички цели.
За време на Првата Светска војна, легендарниот Лоренс од Арабија стекна светска слава поттикнувајќи исламизам меѓу различните арапски групи кои живееле во Отоманското царство со кое Британија беше во војна.
За време на 80-тите години од 20. век ЦИА и другите разузнавачки служби ги обучуваа и вооружуваа најрадикалните исламистички групи во Авганистан за да се борат против силите на тогашниот Советски сојуз.
Во 90-тите дојде до ширење на овој модел на војување на Балканот и на Кавказ: западњаците без проблем го толерираа доаѓањето на најрадикалните исламистички групи кои многу подоцна имаа директна врска со терористичките напади во Мадрид, Лондон и Њујорк.
Но, кога почна Арапската пролет- старите партнери се најдоа на иста задача.
Идентичен модел е применет и во Украина. Западните служби ја координираа заедничката работа на либералните НВО како Канвас и неонацистичките организации како Десен сектор и партијата Свобода, кои одиграа клучна улога во насилниот пуч, и подготовките за граѓанска војна во Украина против големото руско етничко малцинство во Украина. Ставањето на Канвас на листата на терористи и соработници на терористички организации не е никаква грешка, туку сосема логична последица на нивниот ангажман.
Ваков статус на Канвас и други невладини организации од Србија кои се користат за уривање на легални и легитимни системи е голем проблем за Србија. Срѓан Поповиќ, иронично, на државниот факултет во Белград предава ненасилен отпор, иако нема никакви квалификации да биде професор.
Потсетуваме дека невладини организации од Србија и Белград помагаа за протестите против Путин и дека неколкумина од нив се протерани од Русија. Подриваат пријателски системи кои сакаат добрососедски односи и странски инвестиции за нови работни места.
Многу загрозени држави од ваквите активности на фабриките за државни уадри, како Канвас, нема мирно да гледаат, па можни се контраразузнавачи акции кои ќе се пренесат на територијата на Балканот, особено од Американците кои тврдат дека имаат право да делуваат секаде против терористите.
Она што САД го крие – Викиликс го открива: Канвас се финансира од американски пари
Веб-страницата Викиликс објави испратени внатрешни е-mail конверзации на вработените во американската организација за геополитички анализи "Стратфор", наречена во медиумите како "ЦИА во сенка".
Едно од лицата од овие пораки е Срѓан Поповиќ, во тоа време истакнат член на "Отпор" и денес извршниот директор на Центарот за применета ненасилна акција и стратегии (Канвас), за кој се тврди дека се вклучени во целиот свет во соборувањето на режими на диктатори и автократи кои не им се допаѓаат на САД.
Во пораките напишани помеѓу 2007 и 2010 година, активистите на Канвас се опишани како поранешни членови на "Отпор", "децата" кои откако беше соборен Милошевиќ, се ставија во костуми и го основаа Канвас.
"Тоа е импресивна група. Тие одат, формираат "акција" во таа земја и се обидуваат да го соборат системот. Кога се користат соодветно, тие се посилни од една борбена група на авиони", стои во една од пораките за Канвас напишана од " Стратфор" објави Викиликс на 25 ноември.Во една од пораките, клучните луѓе на "Стратфор" дебатираат за изворите на финансирање на Канвас и тие заклучуваат дека "оваа организација добива многу американски пари".
"Јас немам детали, но разговарав со некои луѓе кои лобираат за нив да добијат дури и повеќе пари, како што се Мик Мек Фаул на Институтот Хувер (денеска американскиот амбасадор во Русија)", стои во една од пораките објавени на Викиликс.Понатаму се наведува дека "Отпорот" е финансиран, меѓу другите, од страна на Фридом хаус, Меѓународниот републикански институт, Институтот за отворено општество СОРОС, УСАИД и од Американскиот институт за мир.
"Со оглед на тоа дека Канвас се состои во основа од истите луѓе како оние на Отпорот, јас сум сигурен дека истите патишта за долари се отворени за нив", се заклучува во е-малиот објавен на Викиликс.Што навистина сакаат "Стратфор", односно "ЦИА во сенка", од поранешните членови на Отпор, а денешен Канвас? Сакаат две работи - информации и контакти од активисти на Канвас кои се појавуваат како промотори на ненасилен отпор на многу кризни места во светот.
Еден од аналитичарите на Стратфор, во е-маилот вели дека тој ги знае членовите на Канвас од 2007 година и дека испраќаат до него информации за Венецуела, Грузија и Србија.
Срѓан Поповиќ, поранешен истакнат член на "Отпор" и денес извршен директор на Канвас, за Блиц вели дека "некои од информациите објавени на Викиликс се вистинити, но повеќето од пишаното е претерано."
Тој вели дека Канвас се занимава со едукација на активистите во светот за ненасилна борба против диктатурата и дека одржале презентација на Стратфор во Остин, САД пред четири години, во исто време кога и предава на Факултетот за политички науки во Белград.
"Ние работиме со активисти без разлика дали се за или против САД. Станавме глобално познати по нашата работа со Египќаните. Хосни Мубарак не беше противник на САД, но можеби еден од нејзините најголеми сојузници. Ние не земаме пари од американската влада, или од српската влада, или било која друга влада бидејќи на тој начин ние би ја изгубиле нашата независност " укажува Поповиќ.Основачот на Канвас дека е точно дека тој прави анализи за различни институции и медиуми, но "кога Викиликс тоа ќе го спакува, изгледа како наука и шпионажа."
Како Отпор стана Канвас?
Движењето Отпор е формирано во октомври 1998 година како одговор на новите закони за универзитетите и медиумите кои не им одговараа на студентите. Во почетокот, активисти на Отпор имаше само на Универзитетот во Белград. По бомбардирањето на Сојузна Република Југославија од НАТО, Отпор започна со политичка кампања против југословенскиот претседател Слободан Милошевиќ. За време на претседателската кампања во септември 2000 година, Отпор ја почна својата кампања, "Готов е ", изразувајќи незадоволство од Милошевиќ. Оваа кампања е една од клучните потези кои придонесоа за падот на владата на Милошевиќ. Отпор во врвот на својата активност имаше повеќе од 70.000 активисти.
The New York Times пишува дека Отпор функционирал благодарение на големиот прилив на пари првенствено од САД. Само еднa американска организација за соборување на Милошевиќ доделила 25 милиони долари. Отпор, според Њујорк Тајмс, за една година потрошил неколку стотици илјади долари
Даниел Карингарт од Меѓународниот републикански институт тврди дека нивниот Институтот дал 1.800.000 $ во 2000 година.
По падот на Милошевиќ, движењето вети дека ќе се бори против корупцијата. Сепак, изгуби многу активисти, бидејќи имаше помали цели од висока вредност на Милошевиќ, и со падот на тензиите во општеството се намали и интересот за отпорот. Отпорот се трансформира во политичка партија и на парламентарните избори во 2003 година, освои само 62.116 (1,63%) гласови. На крајот, Отпор се претопи во Демократската партија (предводена од Борис Тадиќ) во септември 2004 година.
Следејќи го примерот на Отпор, формирани се многу про-западни организации во Грузија, Украина, Албанија, областа Оброн во Русија, Узбекистан, Либан, Хрватска, Киргистан, Египет.
Канвас во Македонија- Школа за активно граѓанство на УСАИД и СОРОС!
Прв пат Канвас се промовира во Македонија во 2009 година на обука организирана од групацијата Форум, а како промотори се Ѓунер Исмаил и Сашо Орданоски. Обуката е одржана во Охрид и на неа предавањата ги врши лично Срѓан Поповиќ. Потоа се прави разгранување: направени се неколку групи од школуваните активисти кои започнуваат нови обуки на нови активисти. Обуките се одржуваат во хотелот Романтик во Велес и целиот овој процес трае три години, до 2011 година, со обуки и предавања од по неколку дена два пати годишно.
Обуките се наречени "Школа за активно граѓанство" и има вкупно 6 генерации активисти кои изгледоа обучени од Канвас.
Покрај промоторите Ѓунер Исмаил и Сашо Орданоски, како едни од главните предавачи во Македонија се и Соња Исмаил и Зоран Бојаровски, дел од групацијата Форум. Финансиери се СОРОС и УСАИД.
Од 2011 година наваму, почнува собирање на идеите од активистите- каде може да се примени наученото и каде може да се организираат наводно ненасилни протести кои директно ќе бидат финансирани од СОРОС и УСАИД.
Првиот ваков протест е за Мартин Нешковски во 2011 година. Следуваат Паркобраните кај хотел Бристол, протестите на стечајците, на хонорарците, а особено студентскиот, средношколскиот, наставничкиот, новинарскиот и другите пленуми го имаат потписот на Канвас...
Членовите на Студентскиот пленум во декември 2014 добија обука и тренинг од Иван Маровиќ вработен во Канвас, дел од некогашен Отпор. Обуките се одржуваа во декември 2014 и јануари 2015 во Скопје, во групи од 20-тина одбрани активисти на Студентскиот пленум. Протестите кои потоа уследија исто така го имаа потписот на Канвас и некогашниот Отпор: Кругот, кој го носеа студентите над глава!
Срѓан Поповиќ три пати дојде во Скопје да надгледува, управува и советува со Бомбите и протестите на опозицијата: во март 2015, на крај на Април 2015, почеток на Мај 2015
Genocid u Srebrenici
Suđenje Radislavu Krstiću (2)
Otvorili su kamion i počeli da nas ubijaju
Pripremile: e-Novine
U julu 1995. u Srebrenici je izvršen genocid, ratni zločin u kojem su planski realizovana ubistva više od osam hiljada bošnjačkih muškaraca i dečaka između 12 i 77 godina. Uprkos dominantnom poricanju zločina genocida i odbijanja zvaničnog Beograda da besomučno ubijanje civila i ratnih zarobljenika u Srebrenici pre 20 godina nazove genocidom, ostaju nesporne presude
Međunarodnog suda pravde i Međunarodnog tribunala za ratne zločine počinjene u bivšoj Jugoslaviji. Eufemizmi o "strašnom i jezivom zločinu", pominjanje "najvećeg zločina u Evropi posle Drugog svetskog rata", uglavnom bez činjenica da su počinioci bili Vojska Republike Srpske i srbijanska državna policijska jedinica "Škorpioni", a žrtve Bošnjaci iz Podrinja, neuspešni su pokušaji prikrivanja angažmana Srbije u presuđenom genocidu.
Presudom Međunarodnog suda pravde, naime, potvrđeno je da su snage bosanskih Srba u Srebrenici u julu 1995. počinile genocid koji je Srbija najpre propustila da spreči, a zatim i da kazni i izruči Tribunalu njegove počinioce, na čelu sa Ratkom Mladićem. Presudom je od Srbije zahtevano da bez odlaganja, u skladu sa obavezama koje ima po Konvenciji o genocidu, preduzme efektivne korake da kazni počinioce genocida i izruči Tribunalu optužene za taj i druge ratne zločine.
Srbija je prekršila svoje obaveze iz Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, ali i iz dve "privremene zaštitne mere" koje je u aprilu i septembru 1993. godine izrekao Međunarodni sud pravde. Njima je tadašnjoj SR Jugoslaviji izričito naloženo da “preduzme sve što je u njenoj moći, kako bi sprečila zločine genocida, kao i da obezbedi da takve zločine ne čine vojne ili paravojne formacije... koje bi mogle da budu pod njenom kontrolom ili da imaju njenu podršku”.
Uprkos tom izričitom nalogu, zaključile su sudije najvišeg svetskog suda, Srbija nije u julu 1995. godine učinila ništa da bi pokušala da spreči srebrenički masakr, "mada joj je moralo biti jasno da postoji ozbiljan rizik genocida." Nesporni fakti na terenu bili su da je
Srbija naoružavala bosanske Srbe, odnosno VRS, a kuriozitet je da su i meci pronađeni prilikom ekshumacije grobnica bili proizvedeni u SRJ. Beograd je brinuo i o kadrovskoj popuni VRS, a pored ove logističke i finansijske podrške, u genocidu je direktno učestvovala i paravojna formacija "Škorpioni", pod kontrolom MUP Srbije.
O značaju uticaja Srbije na zločin genocida u Srebrenici svedoči i činjenica da su za deportaciju žrtava korišćeni autobusi srbijanskih prevoznika "Sedmi jul" iz Šapca, valjevačke "Strele" i "Rakete" iz Užica. Za genocid, ili pomaganje u izvršenju genocida, osuđeno je pred Haškim tribunalom i Sudom Bosne i Hercegovine 30 optuženika na ukupno 568 godina zatvora.
Osuđeni su oficiri i vojnici Vojske Republike Srpske, a najpoznatije su presude kojima su osuđeni Zdravko Tolimir, Ljubiša Beara i Vujadin Popović na doživotnu robiju, Radislav Krstić i Drago Nikolić na po 35 godina zatvora. I Sud Bosne i Hercegovine osudio je za zločine u Srebrenici više oficira Vojske Republike Srpske. Na 30 godina zatvora osuđen je Milorad Trbić, bivši načelnik bezbednosti Zvorničke brigade. Osuđeni su i Franc Kos, Stanko Kojić, Vlastimir Golijan i Zoran Goronja. Pred Sudom BiH i Haškim tribunalom oslobođeno je više optuženih za učešće u genocidu, a najpoznatiji su slučajevi oslobađanja Momčila Perišića, bivšeg načelnika Generalštaba Vojske Jugoslavije, te prvostepena oslobađajuća presuda čelnicima srbijanske Službe državne bezbednosti Jovici Stanišiću i Franku Simatoviću, koji su se teretili i zbog zločina koje su počinili pripadnici formacije "Škorpioni".
Za genocid, zločine protiv čovječnosti i kršenje zakona i običaja ratovanja pred Haškim tribunalom sudi se Radovanu Karadžiću, bivšem predsedniku RS i Ratku Mladiću, nekadašnjem komandantu Vojske Republike Srpske. Nesporni genocidni čin sadržan je, između ostalog, u Direktivi 7 koju je potpisao predsednik RS Radovan Karadžić: "Svakodnevnim planskim i osmišljenim borbenim aktivnostima stvoriti uslove totalne nesigurnosti, nepodnošljivosti i besperspektivnosti daljnjeg opstanka i života mještana u Srebrenici..." U Biltenu broj 16 Fonda za humanitarno pravo objavljeni su transkripti sa suđenja Radislavu Krstiću. Prenosimo delove sa tog suđenja
Kada god bi postavili pitanje, zadali bi i udarac. Počeli su sa moje leve strane, i dok sam ja sedeo oni su počeli da zadaju udarce ljudima sa moje leve strane. Pitanja su bila na primer: 'Koliko Srba ste pobili? Gde vam je Naser? Zašto vam ne pomogne? Da li znate ko smo mi? Da li znate ko treba da plati za sve ovo?' I svako pitanje je bilo propraćeno udarcem. Udarac bi bio puškom , po glavi. Tačnije, držali su puške u sredini, tako bi nas jednom udarili pesnicom ili puškom u glavu, ili možda u grudi, jer ljudi su sedeli, tako da su lako mogli da ih udare u bilo koji deo tela, i tako su ih udarali. Udarali su starijeg čoveka koji je koristio kao štap za hodanje metalnu motku, i srpski vojnik se sagao, podigao tu metalnu motku, i nastavio je da ga bije sa njom.
24. mart 2000. godine
"D", zaštićeni svedok optužbe
Zaštićeni svedok "D" je bio stanovnik sela Soloćuša u okolini Srebrenice. U Potočarima se sa porodicom ukrcao u autobus koji je evakuisao stanovništvo, i pošto je bio jedini muškarac, krio se ležeći na podu vozila. Autobus je prevozio žene i decu preko Bratunca, Vlasenice, Glogova, Kravica, Konjević Polja, Nove Kasabe, Tišće sve do Luka. Tamo su svi izašli iz autobusa, i vojnici VRS su ga odvojili od žene i deteta i odveli, zajedno sa još 21 muškarcem, u školu u mestu Luke oko 10 sati prepodne:
"Jedno vreme smo samo stajali, ili sedeli, kod daljeg kraja školske zgrade. Odmah pošto sam stigao, moje ruke su vezali nekim pertlama, ili pertlama za čizme, i naređeno mi je da sednem... I tako sam sedeo na travi ispred zgrade i mogao sam da gledam druge ljude koje su dovodili. Kako je vreme prolazilo broj ljudi se konstantno povećavao. Moja leđa su bila okrenuta putu, ali još uvek sam mogao da čujem zvuke kamiona i autobusa kako dolaze i odlaze. Čitav dan sam sedeo na toj livadi, na travi. Bilo je drugih ljudi koji su dolazili i oni su takođe sedeli u našoj blizini. Nisu svi bili vezani. Uglavnom mlađi ljudi su bili vezani. Stariji ljudi nisu bili vezani."
"Ukupno nas je bilo 22. Bilo je i mlađih ljudi, preko dvadeset godina, ali je bilo i starijih ljudi, ljudi preko 60 godina. Mislim da je najmlađa osoba bio Abdul Kadir, i mislim da je on imao 19 ili 20, ili je možda bio čak i mlađi od toga. Dvadesetdva muškarca su sedela ispred škole, zajedno sa mnom, grupa od 22. I jedan od srpskih vojnika je prišao i obavestio nas da ćemo biti pretreseni. Rekao je: 'Sa vama balijama je teško izaći na kraj. Možda neki od vas još imaju nož ili pištolj ili ručnu bombu ili nešto slično. Nećemo rizikovati, tako da ćemo vas pretresti.' Ustvari, ispostavilo se da nameravaju da nas pretresu da bi zaplenili novac ili dragocenosti, nakit ili prstenje, takve stvari."
"Grupa je odvedena u školu negde u rano predveče, ili možda kad je već napolju pala noć. Rekli su: 'Biće vam hladno napolju. Morate ući unutra. Tamo ćete biti u učionici.' I naravno da je to bilo cinično. Prvo smo ušli u učinoicu, prvu kada se uđe u zgradu, i onda su izgleda promenili mišljenje i premestili su nas u drugu učionicu, odmah do prve. Ono što smo mogli da vidimo je da je učionica prazna. Dok smo ulazili u školsku zgradu, srpski vojnik je imao mnogo komada isečeng kabla, to je bio telefonski kabl, i iskoristio ga je da nam veže ruke iza leđa, svima. A nama koji smo bili vezani ranije, isekli su te veze nožem i onda su nas ponovo vezali sa tankim telefonskim kablom, koji je mogao biti obmotan nekoliko puta oko naših zglobova i onda vezan u čvor. Kada smo ušli u drugu učionicu, imali smo ruke vezane iza leđa, i naređeno nam je da sednemo u ugao te učionice. To je bio levi ugao kada se uđe u učionicu... Ljudi koji su ulazili sedali su na pod te učionice, u taj ugao. Ta učionica je imala drveni pod. Srpski vojnici su napustili učionicu za jedan trenutak. Samo jedan srpski vojnik je ostao da stoji u dovratku, na ulazu u učionicu, sedeći na stolici i sa automatskom puškom u krilu. Onda sam čuo zvuk nekog motornog vozila. Mislio sam da je to kamion, jer je zvuk bio prilično glasan. Odmah posle toga, jedan momak se pojavio na dovratku. Mislim, srpski vojnik, i on je krenuo i rekao: 'Ko je odavde iz ...[1]?' Odmah sam ga prepoznao po glasu. To je bio moj prijatelj, moj nekadašnji kolega. I oni su stigli iz Kravica i hteli su da vide koji je od njihovih kolega doveden u školu. Kada je to pitao ja sam ustao sa mesta gde sam sedeo i rekao sam: 'Ja...[2]'. I on me je takođe prepoznao i rekao je: 'Šta ti radiš ovde?'. I ja sam rekao da sam bio ranjen u Srebrenici i da sam pokušao da potražim spas iz oblasti Potočara i da sam uspeo da stignem ovde i da sam konačno zatvoren u ovoj školi. Onda je on rekao: 'Vidim. Pa, ovaj rat nije bio baš dobar ni za vas ni za nas, ali šta da se radi? Dobro. Vrlo dobro. Videćemo se sutra.' Potapšao me je po ramenu na prijateljski način, i izašao. Nisam primetio (na njemu) nikakve oznake, znake raspoznavanja. Možda sam zaboravio da kažem da nije bilo svetla u učionici, nije bilo električnih svetala, tako da je bila osvetljena vojnim farovima koji su bili upravljeni ka tavanici, i kojima je rukovao vojnik koji je stajao u dovratku. Ti farovi su bili upravljeni u tavanicu, tako da nisam mogao da vidim oznake na njegovoj uniformi. On je otišao, i čim je otišao, možda minut posle toga, ušle su srpske trupe. I čim su ušli, ili dok su još bili na dovratku, srpski stražar koji je bio na vratima obratio im se, ustvari, zaustavio je jednog od vojnika i želeo je da sazna kako su prošli u Kravicama. Čuo sam to pitanje. Pitanje je bilo: 'Kako ste prošli u Kravicama?' I drugi je rekao: 'O, sjajno, završili smo sa balijama. Prošli smo sjajno, nismo imali žrtava, što je najvažnija stvar.'
U međuvremenu, ta grupa vojnika, i ja mislim da ih je bilo više od deset, došla je do nas i počela da postavlja pitanja. Kada god bi postavili pitanje, zadali bi i udarac. Počeli su sa moje leve strane, i dok sam ja sedeo oni su počeli da zadaju udarce ljudima sa moje leve strane. Pitanja su bila na primer: 'Koliko Srba ste pobili? Gde vam je Naser? Zašto vam ne pomogne? Da li znate ko smo mi? Da li znate ko treba da plati za sve ovo?' I svako pitanje je bilo propraćeno udarcem. Udarac bi bio puškom , po glavi. Tačnije, držali su puške u sredini, tako bi nas jednom udarili pesnicom ili puškom u glavu, ili možda u grudi, jer ljudi su sedeli, tako da su lako mogli da ih udare u bilo koji deo tela, i tako su ih udarali. Udarali su starijeg čoveka koji je koristio kao štap za hodanje metalnu motku, i srpski vojnik se sagao, podigao tu metalnu motku, i nastavio je da ga bije sa njom. Takođe sam video da je jedan od njih imao zastavu, zastavu skinutu sa džamije, to je zelena zastava sa centralnim amblemom, sa polumesecom i zvezdom. I pitao je ljude: 'Čija je ovo zastava?' Jedan bi rekao da je to zastava za džamije, drugi bi rekli, 'Ne znam'; treći bi rekli 'Svejedno mi je.' Bilo je svih vrsta odgovora, ali šta god bi odgovorili, to bi bilo propraćeno udarcem metalne šipke. I kada je pitao mene, ja sam rekao da je zastava skinuta s džamije. I on je rekao: 'Koje džamije? Jebem vam mater balijsku.' i onda sam udaren ovde (pokazuje), i još uvek imam vidljiv ožiljak iznad desnog oka, i počeo sam da krvarim i krv se slivala niz moje lice. Onda sam udaren ponovo i prevrnuo sam se na svoju levu stranu i krv je u tom trenutku prekrila čitavo moje lice. I tako sam ležao na podu učionice. Nisam bio potpuno pri svesti ali sam još mogao da osećam. Još sam bio svestan šta se dešava, znači još se nisam onesvestio, ali znam da nisam bio potpuno pri sebi u tom trenutku. To prebijanje je potrajalo još pola sata. Ljudi su bili skroz krvavi. Mogu da vam opišem čoveka koji je sedeo pored mene. Bio je uboden nožem. Prvo sam pomislio da je uboden u vrat, ali dok je padao, shvatio sam da je uboden u lice i da je krv izbijala sa njegovog lica."
Motor je ugašen, ali svetla su ostala upaljena... Otvorili su prednji deo kamiona i tri vojnika su izašla iz kabine, i ostali su u blizini kamiona, suprotno od mesta gde sam ja sedeo. Bio sam suočen sa njima svo vreme. I jedan iz grupe koja se sastojala od tri srpska vojnika, prišao je onima koji su bili u kabini. Verovatno je trebalo o nečemu da razgovara sa njima. Tri čoveka su odmah prionula na svoj posao. Počeli su da ubijaju ljude. Ubijanje je počelo tako što su pucali u ljude koji su stajali, koji su ustvari bili nagomilani na dnu kamiona. Mislim da je jedan od njih bio teško pretučen. Jedan od njih je već možda bio mrtav. Tako da su bili veoma slabi. Jednostavno su ih pobacali sa kamiona i onda, rafalima dovršili. Drugi i treći čovek su doživeli istu sudbinu, ali druga dva čoveka koja su sedela na klupi pored mene su pokušala da pobegnu. Skočili su sa kamiona i uspeli su da pređu nekih 20 metara od zadnjeg dela kamiona. Mogao sam da vidim sve to. Meni je bilo vrlo jasno šta se dešavalo
"Vojnici su nosili neku vrstu uniforme. To je bila kombinezon uniforma i srpski vojnici tokom dana nisu imali te vrste uniformi, niti su nosili neke trake, a ti srpski vojnici, svi ti momci su imali raznobojne trake... Jedan od srpskih vojnika je došao, 'Vreme je', rekao je, drugi ga je pitao koliko je sati, i on je rekao da je ponoć. To je bio 13. juli. Odmah posle toga, minut ili dva kasnije, napustili su učionicu, i zaključio sam da negde idu. Kada su ti vojnici koji su nas tukli napustili učionicu, nekoliko, mislim pet ili šest vojnika je ušlo, oni koji su bili u školi tokom dana. Jedan od njih se okrenuo ka nama i rekao je: 'Nije valjda da su vas tukli.' i to je rekao sa velikom dozom cinizma. Mislim, taj vojnik je mogao da ljudi krvare svuda okolo. Onda je rekao: 'Dobro. Sada ustanite i stanite uza zid.' I to je rekao normalnim glasom, ali pošto niko nije ustao, onda je povikao na nas. I kada sam video da je nekoliko ljudi iz te grupe uspelo da stane uza zid, onda sam i ja pokušao isto, jer sam se plašio da ću biti ponovo prebijen. I pokorio sam se naređenju, i stao sam uza zid. Ti ljudi jednostavno nisu mogli dugo da stoje. Jednostavno bi skliznuli niz zid, pretpostavljam jer su bili tako teško pretučeni. Isto se desiol i meni. On (vojnik) je video kakva je situacija, da su ljudi ozbiljno pretučeni i onda je rekao: 'Dobro. Sada ćete ići da popravljate naše sporedne zgrade', ali ja sam mislio da je rekao da ćemo popravljati njihove rovove. On je rekao: 'Izađite iz učionice jedan po jedan. Čeka vas kamion. Ući ćete u kamion i sve će biti u redu.'"
"Čim sam izašao iz škole, video sam kamion koji je bio parkiran odmah do stepeništa koje sam ranije pomenuo. I kamion je došao do stepenica, i bila je rampa koja je bila podešena tako da je odgovorala stepenicama. I srpski vojnik koji je bio na u dnu kamiona je rekao, suprotno onome što je rekao prethodni vojnik da idemo da kopamo rovove, da idemo u vojni zatvor i da će tamo biti lepo. I rekao je: 'Ne plašite se. Sve će biti u redu. Sedite na klupu sa desne strane i ostavite levu klupu slobodnu.'...One ljude koji jednostavno nisu sami mogli da se popnu u kamion, dva srpska vojnika bi jednostavno podigla i jednostavno utovarila u taj kamion. Oni su bili nabacani jedan preko drugog, ležeći na leđima ili na boku, ili bi se samo malo pomerali. Svi su oni ležali tamo. I onda su oni, pošto su ih sve utovarili, proverili broj. Jednostavno su ih sve prebrojali i ustanovili da ima 22 čoveka u tom kamionu... Četiri srpska vojnika su zauzela levu klupu. I tri srpska vojnika su ušla u kabinu kamiona, vozač i još dvojica, i kamion je krenuo... Krenuli smo stazom pored škole, izašli na put, i skrenuli ka Vlasenici. Kretao se prilično brzo i vazduh je bio svež, tako da sam se osetio nešto bolje...To je bio obični vojni kamion sa vojnim klupama, i to znam, jer sam služio u JNA. Nije imao ciradu, ali je imao kostur za ciradu. Dok je kamion išao ka Vlasenici, srpski vojnici koji su bili u kamionu su rekli: 'Nemojte ni pomišljati na bekstvo, jer možete poginuti, pošto ćemo onda morati otvoriti vatru na vas'... Naredili su nam da uperimo oči ka podu, da ne gledamo okolo, i jedina svetla koja sam mogao da vidim su bila svetla grada, odjednom sam osetio da smo se našli na osvetljenoj ulici. I bili smo već na ulazu u Vlasenicu kada je skrenuo levo i krenuo makadamskim putem."
"Pokušavao sam nekako da odvežem čvor na žici koja je bila oko mojih zglobova. Na toj šipci je bio metalni deo, pretpostavljam da je to mogao biti šraf od okvira za ciradu. Naslonio sam se pozadi, i jednostavno sam osetio šraf, kako me bode. Pokušavao sam da iskoristim taj šraf da nekako razvežem čvor oko mojih zglobova. Nisam uspeo da to uradim, ali sam razlabavio čvor, jer je taj telefonski kabl bio rastegljiv. Kamion se zaustavio na uzbrdici pošto je išao uzbrdo, i bila je mala čistina ili pašnjak koji je verovatno bio napušten i bio obrastao livadom. Bila je tu i nedovršena kuća; imala je samo jedan sprat i ostatak kuće se srušio. I kamion se zaustavio blizu te kuće. Motor je ugašen, ali svetla su ostala upaljena... Otvorili su prednji deo kamiona i tri vojnika su izašla iz kabine, i ostali su u blizini kamiona, suprotno od mesta gde sam ja sedeo. Bio sam suočen sa njima svo vreme. I jedan iz grupe koja se sastojala od tri srpska vojnika, prišao je onima koji su bili u kabini. Verovatno je trebalo o nečemu da razgovara sa njima. Tri čoveka su odmah prionula na svoj posao. Počeli su da ubijaju ljude. Ubijanje je počelo tako što su pucali u ljude koji su stajali, koji su ustvari bili nagomilani na dnu kamiona. Mislim da je jedan od njih bio teško pretučen. Jedan od njih je već možda bio mrtav. Tako da su bili veoma slabi. Jednostavno su ih pobacali sa kamiona i onda, rafalima dovršili. Drugi i treći čovek su doživeli istu sudbinu, ali druga dva čoveka koja su sedela na klupi pored mene su pokušala da pobegnu. Skočili su sa kamiona i uspeli su da pređu nekih 20 metara od zadnjeg dela kamiona. Mogao sam da vidim sve to. Meni je bilo vrlo jasno šta se dešavalo.
Photo: EPA
Srpski vojnici koji stajali kod zadnjeg dela kamiona otvorili su vatru na njih i oni (begunci) bili su pogođeni. Jedan od njih je pao na grudi; drugi je pao na bok. Onaj koji je pao na bok se malo tresao dok je umirao. U tom trenutku sam uspeo da oslobodim svoje ruke i uhvatio sam se za ivicu kamiona i skočio sam sa kamiona. To su odmah primetile osobe koje su stajale pored kabine kamiona i povikali su: 'Vidi ovog, majku mu jebem balijsku. On beži.' I odmah su otvorili vatru iz svih svojih oružja. Bilo je dosta pucnjave u tom trenutku, a ja sam mogao da osetim kako meci pogađaju šikaru koja je bila malo iznd mene. Mogao sam da čujem taj šišteći zvuk i mogao sam da čujem kako meci padaju svuda oko mene i shvatio sam da moram da ostanem na zemlji. Ono što je bila moja prednost je činjenica da su oni morali da pucaju iznad kamiona jer su tamo stajali. Kamion je već bio između nas. Tako da su obe grupe morale da pucaju iznad kamiona. Bila je noć. Ako ste pratili moju priču, bili smo još u školi kada je bila ponoć, tako da je tada moralo biti posle ponoći. Takođe mi je pomogla i činjenica da je u blizini bila šuma. Uspeo sam da se domognem šume, i udario sam u granu. Nisam mogao da vidim ništa u šumi, bio je mrkli mrak. I ja sam legao na zemlju i skotrljao se niz padinu, i uspeo sam prilično brzo da stignem na dno. Još uvek sam mogao da čujem rafale. Neki od njih su dolazili iz blizine, neki iz daljine, i zaključio sam da paljba koja je dolazila iz blizine je od grupe koja me je pratila i da je druga paljba otvarana blizu kamiona. I stigao sam do potoka, gde sam ostao zakratko. Nisam mogao da nastavim. Nisam mogao ništa da vidim. Bio je mrak. I ostao sam sakriven iza stene, u nekoj vrsti zaklona."
"Proveo sam sedam dana lutajući okolo. Uopšte nisam imao hrane. Živeo sam od onoga što nađem na zemlji, i kao rezultat toga sam bio vrlo slab. I mučila me je povreda. Moja noga je bila povređena i rana se inficirala i to je bio dodatni problem. Dvadeset sedmog jula sam uspeo da dođem na slobodnu teritoriju i naleteo sam na grupu ljudi sa kojima sam nastavio uz potok, rečicu koja je bila na ničijoj zemlji, između dve linije fronta. Oblast je bila minirana, i videli smo mnogo mrtvih tela duž potoka."
Svedok je naišao na asfaltni put i naišli su na dva vozila koja su se zaustavila i prevezla ih na slobodnu teritoriju. Svedok je odgovarajući na pitanja zastupnika odbrane i članova Veća naveo da su vojnici VRS imali različite akcente, uključujući i crnogorski, da su pričali i ekavicom i ijekavicom, i da su nosili različite uniforme. Takođe je naveo da je prepoznao jednog od vojnika koji su bili u školskoj zgradi u Lukama, i da se on zove Savo Ristanović.
Kako prepoznati pravi med?
Naravno, nećemo Vam napisati ovaj recept...:-) ali ćemo pokušati da Vam napišemo kako prepoznati pravi med koga sve manje ima, a prodaje se kao lud...Intersantno, da lažng meda uopšte nema, sve je pravi...Pitajte prodavce, pa ćete videti. Od kada se u novinama i televiziji pojavila legendarna rečenica da se po ceni med poznaje, prvo su cenu podigli oni kojhi prodaju loš med pa tek onda oni koji drže pravi med. Cena više nema veze sa kvalitetom. Ne znači ako Vam je neko prodao med za 1,000 dinara da je on pravi..ma koliko oni tvrdili da jeste.
Evo nekoliko stvari koje možete da uradite:
Najprije je važno da znate da se pravi med kristalizira na sobnoj temperaturi, ali na 40°C, u toploj vodi ponovo se može dovesti u tečno stanje.
Ako nekoliko kašika meda stavimo u mikrotalasnu pećnicu, na visokoj temperaturi pravi med će se brzo karmelizovati. Veštački med će na visokoj temperaturi biti pun mehurića i teško da će od njega postati karamel.
Da bismo se uverili da je med pravi pčelinji stavimo u staklenu teglu 2 kašike meda i 6 kašika čistog špirita, dobro u vrućoj vodi ugrijemo i promućkamo. Pravi pčelinji med će se rastopiti, dok umetno pravljen med na dnu ostavlja beli trag. Ako u teglu ne stavimo špirit, nego samo vodu, pravi med će pasti na dno tegle, dok će se veštački med razliti po vodi.
Pravi med možete testirati i na sledeći način. Uzmete kašikom med iz tegle i podignete kašiku visoko iznad tegle. Pustite med da curi u teglu. Ako se med iz kašike neprekidno sliva u teglu, reč je o pravom medu. Veštački med ne može curiti u neprekinutom nizu.
Ne verujte svemu što proizvodjači pišu na etiketama.
U supemarketu uzmite teglu s medom i okrenite je naopačke.
Ako se med rastegljivo odvaja od dna tegle i sporo kaplje znak je da u ruci držite čisti pčelinji med.
Kod vještačkog meda, masa će se naglo odvojiti od dna tegle.
Uzmite malo meda i istrljajte po dlanu.
Ako se prilikom sušenja jave kristalići šećera, med je veštački.
Prirodni med se u istom slučaju zagreva i pretvara više u vrstu ulja i nije ljepljiv.
Staviti na papirni ubrus nekoliko kapi meda.
Veštački med će brzo promočiti papir, dok će prirodnom medu trebati više vremena da to učini.
Zbog vode koju u sebi sadrži, veštački med neće dozvoliti da se palidrvce šibice umočeno u med zapali. Palidrvce umočeno u prirodni med će najnormalnije goreti.
Med možete testirati i uz pomoć hleba.
Namažite krišku hleba medom i ostavite da odstoji.
Od prirodnog meda hleb će se skoriti, dok će od veštačkog meda hleb postati vodenast.
To je iz razloga što veštački med u sebi sadrži vodu.
U mnogim receptima za spremanje kolača žumanca od jajeta upotrebljavaju se bez kuhanja.
Ako u žumance dodate prirodni med i dobro ga izmiješate, izgledat će isto kao da ste ga skuhali.
Nema veze ako je neko "pravi" pčelar a napasa pčele na poljoprivrednim gazdinstvima koja se redovno prskaju, jer takav med će biti pun pesticida.
Pčelari prehranjuju pčele šečerom pa u tom periodu med neće biti vrhunskog kvaliteta.
Obično ćete prave pčelare u sezoni pročeće i leto naći u planinama sa njihovim pčelama, pa ako želite pravi med, otiđite u planinu i spojite ugodno sa korisnim...šetajte se, dišite svež vazduh i lupite pravi med.
IPAK, UVEK JE NAJSIGURNIJE KADA ZNATE PČELARA,
KADA ZNATE GDE NAPASA PČELE, I KAKV MED PRAVI.
- Magnifico - Bogdanci
- Magnifico - Celija br.9
- Magnifico - Dojran
- Magnifico - Ja prodajem crne oci
- Magnifico - Jadam se vetru
- Magnifico - Kao stari drevni dvorac
- Magnifico - Malagenia
- Magnifico - Marija
- Magnifico - Pesma o majci
- Magnifico - Postojat oci
- Magnifico - U divljem kasu
- Magnifico - U Madridu
- Magnifico - U tihoh noci
- Magnifico - Vila Marija
- Magnifico - Zasto moram da te volim
- Magnifico Mexico
- Magnifico - A bre baj postole
- Magnifico - Galapcence sivo
- Magnifico - K odam Pugana
- Magnifico - Kade si trgnala Kito, Ajde Sofke
- Magnifico - Nemam milo, nemam drago
- Magnifico - Oprosti mi ti dusicke
- Magnifico - Resiv da se ozenam
- Magnifico - Se sobrale, se nabrale
- Magnifico - Sto je cudo stanalo
Старата македонска група Магњифико
Старата македонска група Магњифико беше активна 1960-1990 , коајшто се занимаваше со латино мексиканска музика, но и обработка на македонски песни во тој стил
